apoel.net Η συνήθεια που έγινε εξάρτηση
Tο αγγλικό ποδόσφαιρο την περίοδο 2014/15 απέδωσε στο αγγλικό δημόσιο φόρους 2,8 δισ. ευρώ, ενώ απασχολούσε 175 χιλιάδες εργαζόμενους. Αν σκεφθεί κάποιος και τα χρήματα που μπαίνουν στα ταμεία των ομάδων, καταλαβαίνει πως πρόκειται για ένα πολύ πλούσιο ποδόσφαιρο.
Σκεφθείτε ότι η τελευταία ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ, η ΚΠΡ, την περασμένη περίοδο, εισέπραξε για τα τηλεοπτικά της δικαιώματα 90,2 εκατ. ευρώ. Περισσότερα από κάθε άλλη ευρωπαϊκή ομάδα -δεν υπολογίζεται η Αγγλία, εννοείται- εκτός από τους δύο μεγάλους της Ισπανίας και τη Γιουβέντους. Ενα βιβλίο για το αγγλικό ποδόσφαιρο, λοιπόν, θα μπορούσε να έχει τίτλο «πλουσιότεροι από τον Θεό».
Αν σκεφθεί κάποιος ότι η υπερβολή είναι χαρακτηριστικό του σύγχρονου επαγγελματικού ποδοσφαίρου, ειδικά εκεί όπου κυκλοφορεί πολύ χρήμα όπως στο αγγλικό, για παράδειγμα, ένας τέτοιος τίτλος αντανακλά μια πραγματικότητα. Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου του Ντέιβιντ Κον που είναι αρθρογράφος της «Guardian» και ένας από τους πιο γνωστούς επικριτές της απληστίας του αγγλικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου.
Πολύ συχνά, ο Κον πραγματοποιεί τη σύγκριση της δομής του αγγλικού με το γερμανικό ποδόσφαιρο και δεν στέκεται στα νούμερα ή τα μεγέθη τόσο όσο στο μοντέλο ιδιοκτησίας και τη συμμετοχή των μελών. Ο Κον, με το βιβλίο του, προφασίζεται ότι θέλει να διηγηθεί την ιστορία της αγαπημένης του ομάδας, της Μάντσεστερ Σίτι, από τη δημιουργία της Πρέμιερ Λιγκ.
Εκείνο που κάνει, όμως, πραγματοποιώντας εκτεταμένη αναφορά στο αγγλικό ποδόσφαιρο πριν από τη σκοτεινή δεκαετία του ’80, είναι να δείξει την ευρεία του απήχηση στις μάζες και τη διαφορετική του εικόνα που δεν στόχευει στην εμπορευματοποίηση. Ενα από τα χαρακτηριστικά που ανοίγει τον δρόμο στον παραλογισμό και την καταστροφή των ομάδων.
Ο Κον αναφέρει ότι 57 ομάδες οδηγήθηκαν σε αναγκαστική διαχείριση ή διάλυση, από την ημέρα δημιουργίας της Πρέμιερ Λιγκ, από την ημέρα δηλαδή, που άρχισαν να εισρέουν στις ομάδες τα έσοδα της τηλεόρασης, μέχρι το τέλος του 2010. Πριν από το 1992 οι υποθέσεις διάλυσης ή αναγκαστικής οικονομικής διαχείρισης δεν ήταν περισσότερες από έξι, από τα τέλη του 19ου αι.
Ο Κον επικεντρώνεται, βέβαια, περισσότερο στο αγγλικό ποδόσφαιρο αλλά κάνει σαφές ότι ο κίνδυνος υπάρχει για όλο το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο που κρύβεται πίσω από τη λάμψη του Τσάμπιονς Λιγκ. Το αγγλικό ποδόσφαιρο, αυτό της Πρέμιερ Λιγκ κυρίως, πολλοί υποστηρίζουν πως για τη Βρετανία είναι ό,τι το πετρέλαιο για κάποια αραβικά κράτη. Τα πολλά χρήματα, όμως, που έδωσε η τηλεόραση στις ομάδες, δημιούργησαν γίγαντες και ζητιάνους. Διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο ανταγωνισμού χωρίς κανόνες, που έγινε σκέτη ζούγκλα.
