Τα αναπόφευκτα προβλήματα

Ο προπονητής μας θέλοντας να αιτιολογήσει την ήττα εντόπισε ότι ο ΑΠΟΕΛ ήταν προβληματικός. Παρόλο που δεν μπήκε στη διαδικασία να αναλύσει τις προβληματικές περιοχές κάποια πράγματα ήταν φανερά αλλά και γνωστά πριν καν αρχίσει ο αγώνας. Ήταν δεδομένο για παράδειγμα έστω και αν κανείς δεν το παραδεχόταν ότι οι παίκτες που προέρχονταν από τραυματισμούς δεν ήταν έτοιμοι για τις ανάγκες ενός τόσο δύσκολου αγώνα. Ο Δώνης έπρεπε να πάρει δύσκολες αποφάσεις όσον αφορά τους Αντωνιάδης, Αλωνεύτη, Γκόμες και Μαντούκα και τελικά είδαμε τους τελευταίους δύο να παίρνουν θέση στο αρχικό σχήμα. Στο διάστημα που αγωνίστηκαν δυσκολεύτηκαν αφάνταστα να κάνουν αυτά που μας έχουν συνηθίσει, δείχνοντας ότι είναι ένα πράγμα το ιατρικό ΟΚ και άλλο η δυνατότητα να ανταποκριθούν στο ανώτατο επίπεδο.

Η επιστράτευση του Ιωάννου από το πουθενά ήταν μονόδρομος αλλά παρά την ηρωική προσπάθεια του παίκτη η αριστερή μας πλευρά ήταν ο αδύναμος κρίκος τον οποίο εκμεταλλεύτηκε η Παρί. Οι βοήθειες που έπρεπε να δίνονται έκαναν ακόμα πιο δύσκολο να έχουμε επιθετικούς προσανατολισμούς, έτσι επιβεβαιώθηκε και το πρόβλημα της αποτελεσματικότητας.

Ο ΑΠΟΕΛ δυσκολεύεται να κάνει γκολ τις πολλές ή λίγες ευκαιρίες που βρίσκει κάτι που επαναλήφθηκε και ψες. Η φάση με τον Μοράις στο 11 “έπρεπε” να γίνει γκολ για να μπορούμε να έχουμε αξιώσεις.

Υπάρχει όμως και η άποψη που λέει ότι με τα όποια προβλήματα μας είχαμε απέναντι μας μια σπουδαία ομάδα που με την απόδοση της δεν μας άφησε περιθώριο για να κάνουμε τα πράγματα που θέλαμε. Με αυτά τα δεδομένα το ότι δεχτήκαμε γκολ πριν συμπληρωθεί το πρώτο λεπτό και δεν ήρθε η κατάρρευση στην οποία έλπιζαν όσοι μας ζηλεύουν μπορεί να θεωρηθεί και επιτυχία, έστω και αν ο πήχης έχει τοποθετηθεί πολύ πιο ψηλά.