apoel.net Η συνήθεια που έγινε εξάρτηση
Eίναι, σε πρώτη φάση, παράξενο να βλέπεις την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου μιας χώρας όπως η Βραζιλία να έχει τόσο μεγάλη έλλειψη ταλέντου. Θυμίζω πως η Βραζιλία είναι μια τεράστια χώρα, με πληθυσμό πάνω από 200 εκατομμύρια όπου σχεδόν κάθε αγόρι θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής. Το ποδόσφαιρο είναι το αγαπημένο παιχνίδι όλης της χώρας και δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο για ένα παιδί να έχει παίξει 10 χιλιάδες ώρες πριν γίνει 13 χρόνων. Πολύ περισσότερες από τους συνομηλίκους τους στις ευρωπαϊκές χώρες. Δεν προξενεί έκπληξη, βέβαια, το γεγονός ότι οι Βραζιλιάνοι παραμένουν η εθνικότητα με τη μεγαλύτερη εκπροσώπηση στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (471 παίκτες το 2014), παρά το γεγονός ότι ο αριθμός των Βραζιλιάνων μειώθηκε κατά 67 από το 2009.
ΩΣΤOΣΟ, η μαζική παραγωγή και μεγάλων ποδοσφαιριστών έχει να κάνει με την ποιότητα της οργανωμένης ανάπτυξης των ταλέντων της χώρας. Τα περισσότερα αγόρια σε αυτή τη χώρα των 200 εκατομμυρίων ανθρώπων παίζουν ποδόσφαιρο γιατί αυτή είναι η μόνη ελπίδα που έχουν για να ξεφύγουν από τη φτώχεια, αν καταφέρουν να υπογράψουν ένα συμβόλαιο σε μία ομάδα. Ισως, μεγαλύτερη αποτυχία της Βραζιλίας, ακόμη και από την ήττα 7-1 από τη Γερμανία είναι η ανικανότητά της να δημιουργήσει ένα σύστημα με μία συγκεκριμένη αγωνιστική φιλοσοφία που θα κάνει ομάδα όλο αυτό το ταλέντο.
ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝIΑ, για παράδειγμα, υπάρχουν προπονητές και σκάουτερ από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία για τον εντοπισμό ταλαντούχων νεαρών παικτών στην ηλικία των 9 από όλη τη χώρα. Παρακολουθούν την εξέλιξή τους και κάνουν μία επιλογή με τους 55 καλύτερους 14χρονους και 15χρονους, και στη συνέχεια τους βάζουν σε μία διαδικασία στενής παρακολούθησης και προπόνησης όλων μαζί, ανά τακτά χρονικά διαστήματα και έτσι διαμορφώνουν τη σύνθεση των μικρών εθνικών ομάδων.
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑIΑ 20 χρόνια, κάθε εθνική ομάδα της Ισπανίας, ξεκινώντας από την ηλικία των 14 ετών, έχει εκπαιδευτεί στο βασικό σχηματισμό του 4-2-3-1 και στη συνέχεια μαθαίνουν πώς να το μετατρέπουν σε ένα 4-3-3. Οι παίκτες είναι εξοικειωμένοι ο ένας με τον άλλο από μικρή ηλικία και γνωρίζουν πώς να συνεργάζονται μέσα στο γήπεδο. Είναι σαν μια πυραμίδα κατάρτισης που αρχίζει από την ηλικία των 15 και συνεχίζει από εκεί.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑIΚΤΕΣ που κέρδισαν το Euro 2008, εκτός από τον Σένα, είχαν έρθει μέσω αυτού του συστήματος και ήδη είχαν κερδίσει Παγκόσμιο Κύπελλο στις μικρότερες ηλικίες, ενώ καρποί του ί διου συστήματος ήταν όλοι οι Ισπανοί παίκτες στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010. Και δεν είναι καθόλου παράξενο που αυτή τη μέθοδο της πυραμίδας την ακολουθούν πολλές χώρες.
Η εθνική ακαδημία
Η ανασυγκρότηση στον τρόπο που δουλεύει το σύστημα κεντρικής οργάνωσης των εθνικών στις μικρές ηλικίες και ο εντοπισμός των ταλέντων στον οποίο προχώρησε η Γερμανία από το 2005 φάνηκε στο Μουντιάλ πέρυσι. Στη Γαλλία, υπάρχει η διάσημη ακαδημία του Κλερφοντέν που είναι υπεύθυνη τις επιλογές των ποδοσφαιριστών και για την ποδοσφαιρική φιλοσοφία όλων των εθνικών, ενώ το Βέλγιο και η Ολλανδία λειτουργούν διαφορετικά, αφού εκεί ο εντοπισμός και η ανάπτυξη των ταλέντων γίνεται από τους συλλόγους που έχουν αναπτύξει τη σχετική τεχνογνωσία. Κι όμως σε μία χώρα όπως η Βραζιλία όπου υπάρχει τόσο ταλέντο στους δρόμους, η ομοσπονδία που έχει κτυπηθεί από τη διαφθορά, νοιάζεται μόνο για τον τρόπο που θα «πουλήσει» την εθνική ως προϊόν.
