Σε φάση μονταρίσματος

Αν και υπάρχει δόση υπερβολής θα πούμε ότι ο ΑΠΟΕΛ βρίσκεται ακόμα σε φάση μονταρίσματος. Ο Δώνης παρέλαβε μια ομάδα χωρίς αρχή και τέλος και παρόλο που κάποια στατιστικά δείχνουν βελτίωση σε άμυνα και επίθεση, η ομάδα ακόμα αδυνατεί να σταθεροποιήσει την απόδοση της σε ψηλά επίπεδα. Έτσι δικαιολογείται εξάλλου και το -6 από την κορυφή αφού η βαθμολογική θέση είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δεδομένο για κάθε ομάδα. Η έλλειψη ποιότητας , οι τραυματισμοί, το ντεφορμάρισμα βασικών παικτών αλλά και οι προσθήκες των Σαντίν, Ντε Βινσέτι και Πιπίνη αναγκάζουν το προπονητή μας να δοκιμάζει σχεδόν σε κάθε αγωνιστική διαφορετικά πράγματα αλλάζοντας πρόσωπα και ρόλους.

Μπορεί λοιπόν η διάταξη 4-4-2 να είναι αυτή που εφαρμόζεται στους περισσότερους αγώνες αλλά οι παίκτες δεν έχουν αφομοιώσει όλα όσα ζητά από αυτούς ο προπονητής. Η άμυνα είναι υπόθεση όλων αλλά στον αγώνα με τον Άρη επιβεβαιώθηκε ότι υπάρχουν παίκτες που δεν μπορούν να αμυνθούν τόσο καλά όσο άλλοι.

Ο Μπενασούρ για παράδειγμα είναι ένας παίκτης που δυσκολεύεται αφάνταστα να αμυνθεί αποτελεσματικά κάτι που γίνεται εμφανές όταν κινείται στα άκρα. Ο Μαντούκα από την άλλη μπορεί να δώσει κάποιες βοήθειες αλλά τίθεται το ερώτημα αν έχουμε την πολυτέλεια να αναλώνεται και σε αυτό ο πιο ποιοτικός μας μεσοεπιθετικός.

Η παρουσία του Ντε Βινσέτι είναι καταλυτική αφού όπως φάνηκε στους δυο τελευταίους αγώνες από τα πόδια του ξεκινούν τα πάντα. Ο Αργεντινός όμως χρειάζεται χρόνο για να μπορέσει να μάθει και να τον μάθουν.

Ο Σαντίν δεν γέμισε το μάτι σε πολλούς αλλά είναι killer μέσα στην περιοχή έστω και αν δεν του βγήκαν κάποιες φάσεις  στον αγώνα με τον Άρη. Η ομάδα όμως δεν έμαθε ακόμα να λειτουργεί αποτελεσματικά με τον Βραζιλιάνο στο αρχικό σχήμα και είναι για αυτό που ο χρόνος προσαρμογής κάθε παίκτη διαφέρει.

Γίνεται πολύς λόγος για τις «μεταγραφές» των Ατόρνο και Γκόμες. Και αυτές είναι δυο περιπτώσεις παικτών που όταν και αν κριθούν έτοιμοι θα χρειαστούν χρόνο προσαρμογής αφού τα φιλικά και οι προπονήσεις δεν αρκούν.

Ο ΑΠΟΕΛ λοιπόν μοντάρεται έστω και αν βρισκόμαστε στα μέσα της χρονιάς. Πρέπει επίσης να γίνει αντιληπτό ότι παρόλο που οι μεταγραφικές προσθήκες έγιναν έγκαιρα δεν είναι εύκολο να «δέσουν» και πως ο Ντε Βινσέτι είναι μάλλον η εξαίρεση στον κανόνα.