Πόσο πρέπει να ανησυχούμε;

Έχει συμβεί ξανά μια ομάδα να μην βλέπεται στα φιλικά και στη συνέχεια να ρολάρει. Υπήρξε όμως και το σενάριο όπου από την αρχή το πράγμα πήγε στραβά οπότε κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Είναι για αυτό που και αυτή τη φορά οι επίσημοι αγώνες θα κρίνουν ποιο μοτίβο θα ισχύσει στον ΑΠΟΕΛ του Πασιένσια. Τα φιλικά αποτελούν μια ένδειξη αλλά και παγίδα. Είναι παγίδα γιατί ενώ λέμε ότι γίνονται για τους προπονητές άθελα μας τα αξιολογούμε όλοι ως κριτήριο για τη συνέχεια.

Ακόμα και ο επίσημος ΑΠΟΕΛ πέφτει στην παγίδα να αναγάγει άθελα τα φιλικά σε κάτι σημαντικό που χρίζει αναφοράς. Υπήρξε φιλικό για παράδειγμα για το οποίο ενημερωθήκαμε ότι χάθηκε ευκαιρία όταν η μπάλα σταμάτησε στο σώμα αντίπαλου αμυντικού. Χρησιμοποιώ το παράδειγμα αφού μια τέτοια περιγραφή μεμονωμένης φάσης για γκολ δεν υπήρξε ούτε σε αγώνες πρωταθλήματος. Τόση είναι η ανάγκη να μας δείξουν ότι η ομάδα είναι απειλητική και δημιουργεί φάσεις!

Οι προκλήσεις για τη νέα τεχνική ηγεσία είναι πολλές. Οι οκτώ παίκτες που ήρθαν φανερώνουν την ανάγκη που υπήρχε και ανανέωση. Υπάρχει η πεποίθηση ότι έχουμε βελτιωθεί και ποιοτικά έστω και αν αυτό δεν επιβεβαιώθηκε μέσα από τα φιλικά.

Ο ΑΠΟΕΛ δεν θα είναι έτοιμος μέχρι τον αγώνα με τη Βάρνταρ και αυτό το παραδέχονται και οι υπεύθυνοι. Δεν είναι εφικτό να είναι 100% έτοιμος αλλά δεν πρέπει να είναι τόσο για να μπορέσει να περάσει τους Σκοπιανούς. Το ότι εναποθέτουμε τις πιθανότητες μας και στο ότι η ομάδα του Γκριντσάροφ δεν θα αποδειχτεί αξεπέραστο εμπόδιο είναι μια πραγματικότητα που δεν πρέπει να ενοχλεί.

Νομίζω ότι οι υπεύθυνοι αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα του 2ου προκριματικού. Το γιατί υπάρχει σοβαρή περίπτωση η εντεκάδα του αγώνα της 14ης Ιουλίου να αγωνιστεί για πρώτη φορά μαζί εκτός από κάποιο δίτερμα είναι κάτι που γνωρίζει καλύτερα ο Πασιένσια που έχει την ευθύνη να οδηγήσει τον ΑΠΟΕΛ στο δρόμο που χάραξαν οι προηγούμενοι. Υπάρχει όμως και ο Μαντούκα που λειτουργεί ως ένα βαθμό και σαν εποπτική αρχή προκειμένου να αποφευχθεί το αρνητικό σενάριο.