Οταν η συγκίνηση περισσεύει…

Περισσεύει η συγκίνηση. Βουρκώνουν τα μάτια. Φουσκώνουν τα στήθια. Από περηφάνια. Από χαρά. Αξιωθήκαμε… και τώρα δεν θα κιοτέψουμε… Στο καφέ πρόλαβα να πιω ένα τεταρτάκι ζιβανία πριν το πρώτο μπαλάκι… και μετά μια μπύρα, καπάκι, να παγώσω το συνάισθημα, να μείνει για πάντα σαν τατουάζ, ανεξίτηλο… το πρώτο μήνυμα από αγαπημένο φίλο που έλεγε αγγλιστί :” bad luck, filoui m”… απάντησα ποτέ, πάμε αποελλί μου… . Κατάλαβε το ατόπημα του και ανταποκρίθηκε ”είστε υπέροχοι…”. Το δεύτερο απότη σύντροφο μου. Ζηλεύει… έλεγε το μήνυμα: ”δεν θα το αντέξω αν πας και Μαδρίτη…”. Χαμογέλασα και σκέφτηκα πως τα καλύτερα ταξίδια είναι αυτά που δεν κάναμε. Τρίτο μήνυμα ο παιδικός μου φίλος Κωνσταντίνος, έλεγε το μήνυμα: ”Θα καθίσουμε σε εκείνους τους ξύλινους πάγκους θα  παραγγείλουμε τάπας [ισπανικούς μεζέδες] και κόκκινο κρασί…”. Ο Κω/νος δεν μπόρεσε  να ‘ρθεί μαζί μας στη Λυόν, η απώλεια αγαπημένου του προσώπου τον κράτησε στην Κύπρο. Τον κουβαλούσαμε όμως στις σκέψεις μας, στις καρδιές μας.Εύχομαι να τα καταφέρουμε αυτή τη φορά. Μετά ο ξάδελφος μου, ο Πάμπος, στο τηλέφωνο:’να μην σκεφτείς το οικονομικό, είμαι δίπλα σου όπου μας ταξιδέψει ο Θρύλος”, με συγκίνησε ο άτιμος, πάντα με συγκινεί… Είμασταν μαζί στη Λυόν. Τέλος,  πήρε ο αδελφός μου, παντρεμένος με δύο παιδιά, αγαπάει τον ΑΠΟΕΛ παθολογικά, έκανε καβγάδες στη δουλειά για να πάει στο παιχνίδι στη Λυόν, δεν τα κατάφερε.Εύχομαι αυτή τη φορά να τα καταφέρει, μόνο που θα πρέπει να πάρει μαζί του και τους μικρούς, ο ένας αγαπάει τον Αποελ κι ο άλλος τα ταξίδια…ΥΓ1. Κι η μαμά εκεί στο χωριό πάντα ανάβει ένα κερί για τον Αποελ…ΥΓ2. Αυτός είναι ο Αποελ, εκεί στα μικρά καθημερινά πράγματα που μοιράζεσαι κρύβεται η ουσία κι η γοητεία αυτής της ομάδα.ΥΓ3. Έγραψα από καρδιάς, εν θερμώ, συγχωρέστε με για τα όποια λάθη.

Χάρης Αριστοτέλους