apoel.net Η συνήθεια που έγινε εξάρτηση
Ο Μαντούκα πληρώνει την απειρία του από κάθε άποψη και θα πρέπει να διορθώσει κάποια πράγματα αν θέλει να αντέξει στην ηλεκτρική καρέκλα του διευθυντή ποδοσφαίρου. Ένα σοβαρό λάθος που έγινε ήταν η τακτική του να δημοσιοποιεί μέσω γραπτών δηλώσεων το σκεπτικό της απόφασης για απόκτηση κάθε ποδοσφαιριστή στον ΑΠΟΕΛ. Παρόλο που αρχικά η νέα αυτή προσέγγιση έγινε δεκτή με ικανοποίηση από τους διψασμένους για ενημέρωση οπαδούς και αθλητικογράφους, έκρυβε τεράστιες παγίδες.
Και αυτό γιατί ο Μαντούκα στην προσπάθεια του να αιτιολογήσει την ορθότητα της απόκτησης του κάθε Τσόκο, Στίλίτς ή Λεάλ έπρεπε να ωραιοποιήσει τα θετικά τους και να υποβαθμίσει έως και να αποκρύψει τα στραβά τους. Είναι για αυτό που έγινε τεράστιο θέμα με την γραπτή δήλωση με την οποία ενημέρωνε για τον Λεάλ αφού μέσα από αυτή γινόταν μια σαφής και όπως αποδείχτηκε ανεπιτυχής προσπάθεια να παρουσιαστεί ο Αφρικανός επιθετικός ως κάτι ιδιαίτερο.
Οι μεταγραφές έχουν πάντα ένα ρίσκο το οποίο κάθε φορά οι υπεύθυνοι προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν κάτι που στον ΑΠΟΕΛ δύσκολα γίνεται. Λένε ότι αν το ποσοστό επιτυχίας των μεταγραφών είναι κοντά στο 60-70% είναι επιτυχία και το πρόβλημα στον ΑΠΟΕΛ αυτή τη στιγμή είναι ότι το ποσοστό επιτυχίας κρίνεται ως πολύ χαμηλότερο.
Ο κόσμος θυμάται τις γραπτές διαβεβαιώσεις του Μαντούκα και δικαιολογημένα απορεί. Πέραν της απορίας υπάρχει και η στοχοποίηση αφού ο Βραζιλιάνος θεωρείται από πολλούς ως ο κύριος υπαίτιος των λανθασμένων κινήσεων. Σε αυτές δεν συγκαταλέγονται μόνο οι προσθήκες παικτών αλλά και η επιλογή του Πασιένσια.
Δεν ξέρω αν ο Φαν Γκααλ ή ο Ζόρντι Κροϊφ αιτιολογούν με αυτό τον τρόπο τις σημαντικές τους αποφάσεις αλλά ο ΑΠΟΕΛ και ο Μαντούκα ειδικότερα δεν χρειάζεται τέτοιες πρακτικές. Ο Βραζιλιάνος πρέπει να επικεντρωθεί στο να βρει τον τρόπο με τον οποίο η ομάδα θα αγοράσει καλούς και φτηνούς παίκτες αφού το payroll ίσως κάποια μέρα οδηγήσει σε τραγικές περιπέτειες.
Η πρόσληψη του Κετσπάγια μάλλον μειώνει την επιρροή που θα έχει ο Μαντούκα αφού ο ΑΠΟΕΛ συνειδητά ή μη πάει σε ένα μοντέλο όπου ο προπονητής έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο για τις προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ.
Σε κάθε περίπτωση η διοίκηση αποφασίζοντας να εργοδοτήσει τον άπειρο Μαντούκα στη θέση του διευθυντή ποδοσφαίρου έπαιρνε ένα ρίσκο. Το ρίσκο αυτό θα περιοριστεί αν ο ανυπόμονος Πετρίδης αντέξει τα λάθη του Μαντούκα.
