Νάφιου: πίστη και υπομονή

Όσοι βιάζονται να βγάλουν συμπεράσματα για την αξία και χρησιμότητα του κάθε νεοφερμένου παίκτη πρέπει να κάνουν δεύτερες και πιο ώριμες σκέψεις. Η περίπτωση του νεαρού Νάφιου μας επιβεβαιώνει ότι τα δυο δεκαπεντάλεπτα χρόνου συμμετοχής δεν μπορούν να αποτελέσουν σοβαρό κριτήριο για τα όσα θα προσφέρει στον ΑΠΟΕΛ. Βασικά στα πρώτο δεκαπεντάλεπτο με την Σαλαμίνα είδαμε τον Σκοπιανό να δείχνει κάποια εξαιρετικά δείγματα γραφής που σχετίζονται με την τεχνική του κατάρτιση και την όλη ποδοσφαιρική του αντίληψη. Ενώ όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι θεωρούσαμε ότι θα ήταν βασικός στον αγώνα με τον Εθνικό, ο Φινκ έκρινε καλύτερο να τον αφήσει στον πάγκο και να τον χρησιμοποιήσει και πάλι στα τελευταία 15  λεπτά. Στο διάστημα αυτό είδαμε έναν νευρικό παίκτη που ήθελε να κάνει το κάτι παραπάνω αλλά να μην μπορεί. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι στη δεύτερη συμμετοχή του πέρασε απαρατήρητος.

Η αντίθεση των δυο αυτών παρουσιών δεν πρέπει να μας ξενίζει. Μπορεί ο Φινκ να μην δίστασε να ρίξει τον μικρό με το καλημέρα στους συγκεκριμένους αγώνες αλλά είναι φανερό ότι ο Νάφιου θέλει χρόνο να προσαρμοστεί. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι παρά τις εξαιρετικές προοπτικές του δεν παύει να είναι ένας 20χρονος που θα μάθει και θα ωριμάσει ποδοσφαιρικά και άλλως πως ως ποδοσφαιριστής του ΑΠΟΕΛ.