Με τη θηλιά στο λαιμό

Είναι τραγικό αλλά φτάσαμε σε χρόνο ρεκόρ στο σημείο όπου ο αγώνας της 5ης αγωνιστικής εναντίον της Ομόνοιας έχει χαρακτήρα ζωής ή θανάτου. Το χειρότερο από όλα είναι πως υπάρχει έντονα η άποψη σε μεγάλη μερίδα του κόσμου πως και νίκη στο ντέρπι αιωνίων δύσκολα θα μπορέσουμε να παραμείνουμε ανταγωνιστικοί και σταθεροί. Όλα αυτά γιατί η εμπιστοσύνη του κόσμου προς την ομάδα έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Το πρόβλημα δεν είναι φετινό και ίσως να είναι για αυτό που αδικούνται οι ποδοσφαιριστές αλλά και η τεχνική ηγεσία αφού ελάχιστοι από εμάς έχουν τη θέληση να κάνουν υπομονή και να λάβουν υπόψη τις προτροπές του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.

Ούτε και αυτή η διοίκηση Ζιβανάρη δε δείχνει διάθεση να σταθεί δίπλα στην ομάδα κυρίως δημόσια με τρόπο που να στείλει μήνυμα ενότητας και αποφασιστικότητας για ουσιαστική ανάκαμψη. Έχουμε γράψει ξανά ότι οι προ ημερών δηλώσεις του Ιβάν Γιοβάνοβιτς για υπερπλήρες ρόστερ, θα δώσουν στη διοίκηση τα ελαφρυντικά που η ίδια αναζητά. Ακόμα και με αυτά τα δεδομένα όμως και τη διοίκηση να δηλώνει προβληματισμένη μη προσφέροντας κάλυψη σε παίκτες και τεχνική ηγεσία, δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα ξεκινά από τον Ζιβανάρη και τους συνεργάτες του.

Κάπως έτσι είναι η κατάσταση στην ομάδα μας και όπως γίνεται αντιληπτό οι παίκτες είναι αυτοί που καλούνται να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά με τρόπο πειστικό έτσι ώστε να μη χαθεί και φέτος η χρονιά από πολύ νωρίς. Το ότι αντιδρούμε σωστά όταν είμαστε υπό πίεση δεν αποτελεί πλέον παρηγοριά για κανέναν.