Μέχρι πότε θα αποφεύγουμε το μοιραίο;

Ο ΑΠΟΕΛ κατάφερε να φύγει με το βαθμό της ισοπαλίας από το Ισραήλ  αφού στην τελευταία φάση του αγώνα ο Παρντο απέκρουσε το πέναλτι που χάρισε λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα ο Αμορίν στην Μακάμπι. Πριν τρεις βδομάδες και αφού είχαμε ψηλοσυμβιβαστεί με τον μοιραίο του αποκλεισμού από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ένα μπαλάκι ήρθε να μας δώσει άλλη μια ευκαιρία. Χτες και ενώ είχαμε παρακολουθήσει ένα ΑΠΟΕΛ copy paste των προηγούμενων εμφανίσεων, ένα πέναλτι ήρθε προσωρινά να μας κρούσει για άλλη μια φορά τον κώδωνα του κινδύνου. Όμως για ακόμα μια φορά ένας πολύ καλός Παρντο ήρθε να μας δώσει άλλη μια ευκαιρία για διάκριση στον όμιλο.

Ως πότε θα στηριζόμαστε στην τύχη για να πετύχουμε τους φετινούς μας στόχους;

Το μπαλάκι της συμμετοχής μας στου Γιουρόπα ήταν στάχτη στα μάτια πολλών οπαδών μας που αρνούνται να αποδεχτούν την πραγματικότητα και κολακεύονται με τα ωραία λόγια και τις υποσχέσεις των διοικούντων και του προπονητή. Το ίδιο ίσως αποτελέσει και ο χτεσινός εκτός έδρας βαθμός στο Ισραήλ. Σε αυτούς που αρέσκονται να ωραιοποιούν την αρνητική εικόνα της ομάδας, η χτεσινή ισοπαλία θα ισοδυναμεί με πρόκριση, προοπτική και χιλιάδες άλλα ευχολόγια.

Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά από ότι προσπαθούμε να τα παρουσιάσουμε. Η ομάδα δεν κατάφερε να κερδίσει ούτε αποτελέσματα, ούτε προκρίσεις αλλά το χειρότερο είναι ότι δεν κατάφερε να κερδίσει καν τον κόσμο. Οι υποσχέσεις και δηλώσεις για αλλαγή της εικόνας της ομάδας κατάντησαν κουραστικές. Ο ΑΠΟΕΛ έχει χάσει την ταυτότητα του, έχει χάσει την πυγμή και το κύρος του, μα πάνω από όλα έχει χάσει την σπίθα του ενθουσιασμού που άναβε την οπαδική μας φλόγα σε κάθε ματς όπου και αν αγωνιζόταν.

Ο κόσμος είναι στα όρια του και θα είναι κρίμα να ζήσουμε πάλι στιγμές όπως εκείνες με την Ενπ. Όσο η διοίκηση ο πρόεδρος ειδικότερα αποφεύγει να αντιληφθεί και να επαλειφθεί της κατάστασης, η ομάδα θα βυθίζεται όλο και πιο βαθιά. Ο ΑΠΟΕΛ πρέπει να μπει άμεσα σε τροχιά επαναφοράς.