Και όμως βρίσκουμε τον τρόπο

Πριν από τον χτεσινό αγώνα γράφαμε ότι αν δεν βελτιωνόταν η απόδοση της ομάδας δεν θα κερδίζαμε τον Απόλλωνα. Τα όσα είδαμε με την Αλκή σε συνδυασμό με τη δυναμικότητα της ομάδας της Λεμεσού μας έκαναν να ανησυχούμε. Οι ανησυχίες εν μέρει επιβεβαιώθηκαν αφού η απόδοση του ΑΠΟΕΛ κυμάνθηκε σε μέτρια επίπεδα αλλά βρήκαμε τον τρόπο να πετύχουμε το ζητούμενο. Η θέληση των παικτών ήταν τέτοια που τα όποια λάθη σε θέματα τακτικής και ατομικής απόδοσης επισκιάστηκαν και με τον Ατόρνο να σκοράρει για ακόμα μια φορά ήρθε η πιο πολύτιμη νίκη (μέχρι την επόμενη). Βλέποντας την ομάδα να αρχίζει το δεύτερο ημίχρονο με το θωρηκτό να γίνεται αναγκαστική αλλαγή και λίγο αργότερα να συμβαίνει το ίδιο με τον Μπόρδα, τα πράγματα έδειχναν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Η ομάδα σε ολόκληρο τον αγώνα ήταν κομμένη στα δυο και οι λίγες αξιόλογες τελικές προσπάθειες έγιναν μετά από ατομικές προσπάθειες.

Η ομάδα όμως είχε αυτοσυγκέντρωση γεγονός που της επέτρεψε να μην απειληθεί σε καμία φάση στο δεύτερο ημίχρονο και να πετύχει ένα τέρμα που μας διατήρησε στην κορυφή με την Αεκ. Το καλύτερο ξεκίνημα των τελευταίων χρόνων είναι γεγονός και τα οφέλη του βγάζουν μάτια. Είμαστε στο +7 για παράδειγμα από το παράρτημα και αν τους κερδίσουμε την Κυριακή η διαφορά θα φτάσει στο πελώριο +10.

Η σημασία της νίκης ήταν τέτοια που ο Γιοβάνοβιτς επέλεξε να μην κάνει αναφορά στα τρωτά σημεία της ομάδας που είναι λίγο πολύ γνωστά. Η μεσοαμυντική μας γραμμή δείχνει να λειτουργήσει σωστά όταν ο αντίπαλος επιχειρεί κάθετες πάσες, ενώ όσο παίζαμε με διάταξη 4-4-2 είχαμε σοβαρό πρόβλημα ανάπτυξης που είχε σα αποτέλεσμα να μην μπορούμε να δημιουργήσουμε ευκαιρίες. Αυτά και πολλά άλλα (πχ ακίνδυνα κόρνερ) είναι στοιχεία πάνω στα οποία η ομάδα πρέπει να βελτιωθεί γιατί ίσως υπάρξουν αγώνες όπου η αυτοσυγκέντρωση και το πάθος δεν θα αρκούν.