Και τώρα τι;

Πριν τον αγώνα της χρονιάς με την ομόνοια γράφαμε καθημερινά για την ανάγκη να πιστέψουμε, να παλέψουμε και να στηρίξουμε τους παίκτες. Το κατά πόσο ο κόσμος έδωσε τη δική του μάχη στις κερκίδες επάξια είναι κάτι που μπορεί να το κρίνει ο καθένας . Η ουσία είναι ότι δεν κερδίσαμε τον αγώνα ορόσημο και δεν χτίσαμε πάνω στη τεράστια νίκη επί του Απόλλωνα. Πλέον μπαίνουμε στη ψυχοφθόρο διαδικασία της αναμονής του αποτελέσματος του αγώνα της Ανόρθωσης και στη συνέχεια της διαχείρισης της διαφοράς που θα προκύψει. Αν το -6 ήταν βαρύ και ασήκωτο τότε εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κάποιος πως θα λειτουργήσει πιθανή αύξηση της διαφοράς. Η λογική λέει ότι από σήμερα η διαφορά θα πάει στους 8 βαθμούς αλλά καλύτερα να περιμένουμε την επισημοποίηση της.

Το ζητούμενο για την ομάδα μας πλέον είναι να βρει τις ψυχικές και αγωνιστικές δυνάμεις που θα τις επιτρέψουν να ανακάμψει. Παρόλο που το -8 είναι μη ανατρέψιμο οι παίκτες και ο προπονητής δεν μπορούν να τα παρατήσουν αφού σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο το ηφαίστειο θα εκραγεί. Φυσικά υπάρχουν και αυτοί πιστεύουν ότι είναι σωστό να έρθει άμεσα η έκρηξη για να διαχειριστούμε σωστά και με όσους «επιζήσουν» την επόμενη χρονιά αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να προγραμματιστεί.

Η συνέχεια έχει θεωρητικά ένα πιο εύκολο πρόγραμμα με Ολυμπιακό, Σαλαμίνα, Αγία Νάπα και Αχνα. Αν τους κερδίσουμε αυτούς και στη συνέχεια την Αεκ στο ΓΣΖ θα καταφέρουμε να εδραιωθούμε στη δεύτερη θέση και να ελπίζουμε σε απώλειες της Ανόρθωσης.

Είναι λυπηρό να βρισκόμαστε σε αυτή τη θέση και να κάνουμε τέτοιους υπολογισμούς αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Είναι επίσης αχρείαστο να συζητάμε πλέον το κατά πόσο έγιναν λάθη στο χτίσιμο του νέου ΑΠΟΕΛ ή για το ότι οι παλιοί παρουσιάζονται κατώτεροι  των περιστάσεων ή για τα λάθη και παραλείψεις της διοίκησης.