Η ομάδα που μας φέρνει στα όρια μας

Το είπε και ο Γιοβάνοβιτς μετά την πρώτη μας νίκη επί της Αελ ότι για να πετύχουμε το στόχο μας έπρεπε να φτάσουμε στα όρια μας. Αυτό είναι κάτι που έγινε αντιληπτό και στις τέσσερις προηγούμενες αναμετρήσεις αφού ο τρόπος που αγωνίζεται η ομάδα της Λεμεσού και οι παίκτες που απαρτίζουν το ρόστερ της, την κάνουν μια ομάδα που δεν μπορεί να δεχτεί γκολ εύκολα. Φυσικά ούτε και να πετύχει γκολ δείχνει να μπορεί να το κάνει εύκολα, τουλάχιστον στους μεταξύ μας αγώνες, αλλά αυτό περνά σε δεύτερη μοίρα όταν είσαι ο ΑΠΟΕΛ που πρέπει να κερδίζεις κάθε αγώνα. Η ομάδα του Πάμπου Χριστοδούλου δείχνει να έχει φτιαχτεί για να κάνει δύσκολη τη ζωή της ομάδας αφού ο Κύπριος προπονητής μετά το μεταγραφικό σαφάρι του σε Πορτογαλία και Αφρική έστησε μια μεσοαμυντική γραμμή που την χαρακτηρίζει η ταχύτητα και η δύναμη. Το passing game του ΑΠΟΕΛ δείχνει να είναι το αντίδοτο και σε αυτή την περίπτωση αφού ο Γιοβάνοβιτς δεν δείχνει διαθετημένος να δοκιμάσει νέα πράγματα προκειμένου να πάρει αυτό που θέλει.

Αυτό που επηρεάζει την ομάδα μας αρνητικά σε κάποιους αγώνες είναι όταν παίκτες από τους οποίους αναμένεται το κάτι παραπάνω δυσκολεύονται να το κάνουν. Το passing game και η υπομονή δεν αρκούν αφού απαιτείται και η επιπλέον ατομική ενέργεια που θα «σπάσει» τη ν αντίπαλη άμυνα. Χαραλαμπίδης, Μαντούκα και Αλμέιδα είναι οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις παικτών που μπορούν με τις εμπνεύσεις τους να κάνουν τη διαφορά. Αυτό δεν έγινε ούτε στον τελευταίο αγώνα έτσι η λύση ήρθε ίσως και απροσδόκητα από τον Αλεξάνδρου ο οποίος όταν πέρασε σαν αλλαγή έκανε ανάστατη την αριστερή πλευρά της Αελ, ενώ είχε και «δολοφονικές» εκτελέσεις στις στημένες φάσεις.

Τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο δύσκολα στο Τσίρειο αφού οι επιστροφές των Αϊροζα και Ντεντέ δίνουν στη θεωρία τουλάχιστον τη συνοχή και ποιότητα που ισχυρίζονται ότι τους έλειψε. Αυτό σημαίνει ότι και από δικής μας πλευράς θα πρέπει να υπάρξει μεγαλύτερη επιμονή αλλά και ανάγκη οι λεγόμενοι παίκτες-κλειδιά να ανταποκριθούν πιο καλά από ποτέ.