Η γνωστή παθογένεια

Ο ΑΠΟΕΛ στα πρώτα δείγματα γραφής της φετινής χρονιάς δείχνει ότι εξακολουθεί να υποφέρει από τη γνωστή παθογένεια της τελευταίας τουλάχιστον διετίας. Η ομάδα μας ανεξαρτήτως προπονητή, συστήματος ή  ακόμα και παικτών δυσκολεύεται αφάνταστα να δημιουργήσει φάσεις για γκολ με έναν μεθοδικό τρόπο. Το πρόβλημα κατά καιρούς αποκτά ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις όταν παρατηρείται το φαινόμενο όπου οι επιθετικοί δυσκολεύονται να κάνουν τις ευκαιρίες γκολ.

Ο Πασιένσια ήρθε με την απαίτηση όλων να παρουσιάσει έναν καλύτερο ΑΠΟΕΛ από αυτόν των Δώνη και Φινκ που απολύθηκαν όχι μόνο γιατί η ομάδα δεν απέδιδε τα αναμενόμενα αλλά και γιατί κινδύνευσε να χάσει ακόμα και το πρωτάθλημα. Κατά καιρούς τίθεται και το ερώτημα αν υπερεκτιμούμε και τις δυνατότητες κάποιων παικτών πέραν από το να σκαρτάρουμε προπονητές..

Η ουσία είναι ότι ο ΑΠΟΕΛ αν και έχει κλειδώσει τους ομίλους του Europa League και θέλει να μπει σε αυτούς του CL σκοράρει με το σταγονόμετρο και μόνο με τον Ντε Βινσέτι. Μετά και τα όσα είδαμε στο super cup υποψιάζομαι ότι η λαϊκή απαίτηση για απόκτηση επιθετικού που θα δώσει λύσεις θα πάρει διαστάσεις. Ήδη το facebook και το twitter πήραν φωτιά.

Δεν είμαι σίγουρος ότι το πρόβλημα μας είναι απλά η απουσία ενός καλού Τζιμπούρ. Το λέω αυτό γιατί όπως και πέρσι το πρόβλημα ξεκινούσε από την αδυναμία να φτάσει η μπάλα στον Αλγερινό είτε παίζαμε 4-4-2 είτε το πιο απαιτητικό 4-3-3.

Ο Πασιένσια δοκιμάζει διάφορα πράγματα αλλά δεν έχει βρει ακόμα τη σωστή χημεία και το ερώτημα που τίθεται είναι πως θα συμβεί αυτό. Ο Ντε Βινσέτι δεν είναι ακραίος επιθετικός και όποτε έχει εντολές να αγωνίζεται στη συγκεκριμένη θέση δυσκολεύεται αφάνταστα. Οι παίκτες στο ρόστερ που μπορούν να κάνουν αυτά που προβλέπεται στα άκρα είναι οι ουσιαστικά οι Βάντερ και Αλωνεύτης.

Ο Πιατκόφσκι όπως και οι προκάτοχοι του πέρσι δεν μπορεί να κριθεί και να καταδικαστεί αφού αν ξέρει κάτι καλά είναι να τελειώνει φάσεις. Για να το κάνει αυτό πρέπει να φτάσει η μπάλα σε αυτόν μέσα στην περιοχή ή τέλος πάντων με έναν τρόπο που θα κάνει μια κίνηση και στη συνέχεια να στοχεύσει.

Το ρίσκο που πήραν οι Μαντούκα και Πασιένσια φέρνοντας στη θέση των Τζιμπούρ και Σιέρινταν δυο παίκτες που δεν απέδειξαν ότι μπορούν να ανταποκριθούν στο επίπεδο των προσδοκιών του ΑΠΟΕΛ είναι δεδομένο και είχε επισημανθεί από την ημέρα που έγιναν οι προσθήκες.

Το ζητούμενο ενόψει Αστάνα είναι να μπορέσει η ομάδα να λειτουργήσει καλύτερα. Η πρόθεση για απόκτηση αμυντικού και επιθετικού δεν είναι παρήγορη αφού πλέον θα πάμε στον πόλεμο με αυτούς που έχουμε.

Η βελτίωση του ΑΠΟΕΛ από αγώνα σε αγώνα δεν είναι η αναμενόμενη και όποιος ισχυριστεί το αντίθετο εθελοτυφλεί. Οι προκρίσεις επί των Βαρντάρ και Μίντιλαντ ήρθαν κυρίως λόγω της εμπειρίας της ομάδας αλλά αυτό ίσως να μην είναι αρκετό απέναντι στους θεωρητικά πιο “αδύνατους” Καζακστανούς.

Αν ο αγώνας με το super cup αποτελεί κριτήριο για το πόσο ωφέλησε το χρονικό διάστημα μεταξύ τρίτου και τέταρτου προκριματικού τότε ο ΑΠΟΕΛ έστειλε ανησυχητικά σημάδια ενόψει Αστάνα. Πλέον είμαστε αναγκασμένοι να περιμένουμε τον αγώνα της Τρίτης ελπίζοντας πως θα δούμε μια διαφορετική ομάδα, όσο τραβηγμένο και αν θεωρείται αυτό.