Η αποκατάσταση ολοκληρώνεται

Tο δέσιμο του οπαδού με την ομάδα είναι ένα μυστήριο πράγμα. Δεν είναι μια σχέση που εξηγείται λογικά. Υπάρχουν ένα σωρό διαφορετικοί παράγοντες, ψυχολογικοί, κοινωνιολογικοί, ιστορικοί, αθλητικοί που καθορίζουν αυτό το δέσιμο αλλά περισσότερο από όλα καθορίζουν το βάθος του. Για παράδειγμα, σκέπτομαι στο δέσιμο του κόσμου του Λίβερπουλ με την ομάδα της πόλης, τον ρόλο που έπαιξαν οι λιμενεργάτες στην ανάπτυξη αυτής της σχέσης (πράγμα που εξηγεί μια χαρά εκείνη την περίφημη κίνηση του Φάουλερ όταν πέτυχε ένα γκολ το 1997 και σήκωσε τη φανέλα αποκαλύπτοντας ένα μπλουζάκι που ζητούσε αλληλεγγύη σε 500 απολυμένους λιμενεργάτες), αλλά ακόμη περισσότερο τον ρόλο που έπαιξε ο Μπιλ Σάνκλι, ένας «σοσιαλιστής» του ποδοσφαίρου στην ενδυνάμωση αυτής της σχέσης και τον εμπλουτισμό της φιλοσοφίας της.

Ο Σάνκλι πίστευε βαθιά στον λαϊκό χαρακτήρα του ποδοσφαίρου και θεωρούσε ότι η ομάδα -η δική του ομάδα- έπρεπε να αντανακλά στο παιχνίδι της την παράδοση συνεργασίας και αλληλοβοήθειας που έδειχναν οι οπαδοί της, οι οποίοι γέμιζαν το «Ανφιλντ». Οι καιροί έχουν αλλάξει, όπως και οι αξίες αλλά είναι δεδομένο πως η αγάπη του οπαδού απέναντι στην ομάδα, φαίνεται περισσότερο όταν η ομάδα βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Η συμπαράσταση του κόσμου της ΑΕΚ στο γήπεδο, τόσο τον καιρό που η ομάδα ήταν στη Γ’ Εθνική όσο και τη Football League, ήταν αξιοθαύμαστη, υποδειγματική και ζηλευτή. Ηταν μία εκδήλωση αλληλεγγύης και στήριξης σε μία ομάδα που πλήρωνε την κακοδιαχείριση των προσώπων και η οποία είναι πολύ μεγάλη για να χαθεί.

Η επιστροφή της στη Super League έχει μεγάλη σημασία και για το ελληνικό ποδόσφαιρο και για τους φίλους της, η δίψα των οποίων να ξαναδούν την ομάδα τους στο ρόλο που είχαν συνηθίσει, είναι απίστευτη. Το διαπίστωσα εκ νέου την Κυριακή το μεσημέρι όταν μετά το φιλικό της ΑΕΚ με την πολωνική Κορόνα Κιέλτσε, δέχθηκα πολλά μηνύματα στο ραδιόφωνο από φίλους της ομάδας. Και λίγο αργότερα το ίδιο κλίμα συνάντησα από μία μεγάλη παρέα φίλων, στο Πόρτο Ράφτη. Ολοι, τουλάχιστον εκείνοι με τους οποίους μίλησα κατανοούν πως η ομάδα τους ούτε πλήρης είναι, ούτε έτοιμη, ούτε ο προχθεσινός της αντίπαλος ήταν της προκοπής. Οπότε, πώς δικαιολογείται τόσος ενθουσιασμός; Την εξήγηση μού την έδωσε ένας γιατρός. «Είναι» μου είπε «όπως με τον ασθενή που μετά από ένα πολύ σοβαρό ατύχημα έχει μπει στη διαδικασία της αποκατάστασης και επιστρέφει γρήγορα και δείχνει ότι θα είναι το ίδιο υγιής, όπως πριν. Οι άνθρωποι που τον αγαπούν, δεν θα χαίρονται;».