Γλυκόπικρη γεύση

Το ΑΠΟΕΛ όχι μόνο φάνηκε αντάξιο των περιστάσεων αλλά δικαιούται να αισθάνεται αδικημένο από το αποτέλεσμα του αγώνα στο Χετάφε. Σε ένα μισοάδειο γήπεδο βρήκαμε απέναντι μας μια ομάδα που δεν δικαιολόγησε τη φήμη της. Είτε αυτό έγινε λόγω της δικής μας καλής παρουσίας, είτε λόγω της ανετοιμότητας της η Χετάφε δεν απείλησε σε κανένα διάστημα του αγώνα, ούτε και δημιούργησε ουσιαστικές ευκαιρίες για γκολ. Παρόλα αυτά πήρε τη νίκη και είναι για αυτό που πρέπει να είμαστε ακόμα πιο προσεκτικοί στον επαναληπτικό προκειμένου να γίνει αυτό που θέλουμε και μπορούμε. Το ότι μπορούμε είναι ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο αφού αυτό φάνηκε μέσα από τον πρώτο αγώνα και είναι το στοιχείο που διαφοροποιεί το ΑΠΟΕΛ από τις υπόλοιπες κυπριακές ομάδες.

Ένα καλό ΑΠΟΕΛ μπορεί με τη βοήθεια του κόσμου να πετύχει την ανατροπή και είναι σε αυτό που στέκονται όλοι στις δηλώσεις τους. Η ομάδα λειτούργησε όπως έπρεπε μεσοαμυντικά κάτι όμως που δεν έγινε από την μέση και μπροστά παρά το ότι ο Μαρσίνιο ήταν και πάλι σε πολύ καλή μέρα. Τα άκρα με τους Μαντούκα και Χαραλαμπίδη αντιμετωπίστηκαν αποτελεσματικά από τον αντίπαλο έτσι δεν μπόρεσε να τροφοδοτηθεί επαρκώς και ο Σολάρι.

Ο Γιοβάνοβιτς άλλαξε τακτική και προτίμησε το 4-4-2 στα τελευταία 30 λεπτά και μετά την είσοδο του Αλμέιδα αλλά και πάλι μας έλειπε η καλή πασά και το κάτι παραπάνω. Επιβεβαιώθηκε επίσης ότι σε τέτοιους αγώνες δεν έχεις την πολυτέλεια για να χάνεις κλασσικές ευκαιρίες. Ο Μαντούκα όπως και σε προηγούμενους αγώνες είχε ξεκάθαρες ευκαιρίες αλλά το τέλειωμα των φάσεων δεν ήταν όπως έπρεπε.

Πλέον είμαστε περισσότερο διαβασμένοι και σαφώς πιο αποφασισμένοι για νίκη-πρόκριση. Ναι στο σεβασμό αλλά τίποτα περισσότερο αφού αν αυτή είναι η δυναμικότητα της Χετάφε αυτή τη στιγμή, τότε μέσα στο ηφαίστειο του ΓΣΠ θα τους κάψουμε.