Γιατί θεέ μου αδίκησες ένα τόσο καλό δικό μας παιδί;

Σαν να ήταν χθες. Και όμως έχουν περάσει 9 χρόνια από το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου 2003. Ημέρα Παρασκευή. Τότε που μάθαμε όλοι την θλιβερή είδηση. Πέθανε ο Κίκης Ρήγας, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στον κύριο δρόμο Λευκωσία-Λάρνακα παρά την Κόσιη. Λίγες ώρες προηγουμένως, προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο Λάρνακας  το αεροπλάνο που μετέφερε την αποστολή του ΑΠΟΕΛ από τη Μαγιόρκα την οποία αντιμετωπίσαμε στα πλαίσια του τότε κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Ο Κίκης όμως δεν θέλησε να μείνει στη Λάρνακα όπου διέμενε. Προτίμησε να πάει στη Λευκωσία για να διεκπεραιώσει κάποιες δουλειές στα γραφεία της εταιρείας. Χωρίς ύπνο, κουρασμένος , πήρε το δρόμο της επιστροφής και έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου, αφήνοντας την τελευταία του πνοή στο δρόμο.Το σοκ, ήταν μεγάλο. Κανένας δεν ήθελε να συμβιβαστεί με την τρομακτική και αναπάντεχη είδηση. Κανένας δεν πίστεψε ότι έσβησε για πάντα το χαμόγελο ενός από του καλύτερου παιδιού που υπηρέτησαν τον ΑΠΟΕΛ με όλη τη δύναμη της ψυχής του και μπροστά σε αντίξοες συνθήκες.Για να καταλάβουν οι νεότεροι φίλοι που δεν γνώρισαν ποτέ τον Κίκη , κάνουμε μια αναδρομή της τότε εποχής. Ο ΑΠΟΕΛ μας, περνούσε πολύ δύσκολες στιγμές στο οικονομικό. Δεν υπήρχε καν η ευχέρεια να έχει την υπαλληλική άνεση όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Ο Κίκης ήταν εκεί απλήρωτος για 3-4 μήνες. Κρατούσε σχεδόν μόνος τη διεύθυνση της εταιρείας. Πάλευε με τα κύματα, πάλευε με όλα τα προβλήματα, τις αδικίες και γενικά έζησε τον ΑΠΟΕΛ σε μια από τις δυσκολότερες του φάσεις.Ήταν όμως πάντα στην πρώτη γραμμή. Προστάτευε τα συμφέροντα του ΑΠΟΕΛ, όσο κανείς. Κόντρα στις πολλές αδυναμίες, ήταν ένας από τους πρωτεργάτες για να υφίσταται η λειτουργία της εταιρείας. Το παιδί για όλες τις δουλειές, ο καλοσυνάτος, ο πράος, ο συγκαταβατικός, ο άνθρωπος που σε κέρδιζε με την πρώτη.

Αναπολώντας σήμερα τον Κίκη μας βασανίζουν κάποια ερωτήματα στα οποία κυριαρχεί η αδικία. Έφυγε νωρίς και άδικα. Έφυγε χωρίς να ζήσει αυτά που ζούμε όλοι εμείς σήμερα και αναφερόμαστε στις ανεπανάληπτες αγωνιστικές επιτυχίες.

Δεν πρόλαβε να καρπωθεί, ούτε την οικονομική άνεση στην οποία ζούνε και εργάζονται (και μπράβο τους) σήμερα οι υπάλληλοι της εταιρείας. Δεν πρόλαβε να απολαύσει τα προνόμια του διευθυντή μιας μεγάλης ποδοσφαιρικής ομάδας. Γιατί, τότε τα έκανε όλα μόνος και ήταν σχεδόν μόνος στα γραφεία.

Ήταν απωθημένο, ήταν όνειρο για τον μακαρίτη να δει κάποια μέρα τον ΑΠΟΕΛ να λειτουργεί με οικονομική αυτονομία. Ήταν όνειρο επίσης να δει την αγαπημένη του ομάδα να φτάνει τόσο ψηλά στην Ευρώπη.Γιατί θεέ μου αδίκησες τόσο νωρίς ένα τόσο καλό δικό μας παιδί;ΚΙΚΗΣ ΡΗΓΑΣ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΑΠΟΕΛΙΣΤΑΣ, Ο ΣΩΣΤΟΣ ΦΙΛΟΣ, Ο ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει εδώ και 9 ολόκληρα χρόνια. Απεβίωσε όπως είπαμε την Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2004 και κηδεύτηκε τη Δευτέρα 21 Οκτωβρίου από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Κοντού στη Λάρνακα. Λίγα μέτρα πιο κάτω αναπαύεται στο κοιμητήριο η ψυχή του αδελφού μας.