Βελιγράδι back to back

Λένε ότι η πρώτη εντύπωση πολλές φορές ξεγελά. Όσοι είχαν την τύχη να βρεθούν στο Βελιγράδι και πέρσι και φέτος, μπορούν εύκολα να επιβεβαιώσουν ότι το πιο πάνω δεν ισχύει, τουλάχιστον όσον αφορά την άψογη συμπεριφορά των Σέρβων απέναντι στους οπαδούς μας.

O άθλος του Βελιγραδίου είναι ένα έπος που θα έχουμε να περιγραφούμε για πολλά χρόνια. Ειδικά όταν επαναλαμβάνεις τον θρίαμβο σε λιγότερο από ένα χρόνο και έχοντας τον τίτλο του αουτσάιντερ και στις δύο περιπτώσεις.

Η εκδρομή στο Βελιγράδι φέτος ήταν κάτι πέρα από κάθε προηγούμενη εμπειρία. Αυτό ξεκινήσαμε να το διαπιστώνουμε λίγες ώρες πριν από το παιχνίδι, όταν ο κόσμος μας ξεκίνησε σιγά σιγά να συγκεντρώνεται στο Ξενοδοχείο Continental, από όπου θα αναχωρούσαμε. Το Βελιγράδι αποκτούσε πλέον Πορτοκαλί χρώμα.

Τα 12 λεωφορεία σταμάτησαν περίπου 300 μέτρα μακριά από την είσοδο που θα μπαίναμε και οι πορτοκαλί ξεκίνησαν την μικρή σε απόσταση, αλλά τεράστια σε όγκο και πάθος πορεία τους για το γήπεδο. Κάπου εδώ ξεκινούν και τα έντονα συναισθήματα που αποδεικνύουν πόσο απέχουμε σαν λαός από την Εθνική συνείδηση την οποία διακατέχονται οι Σέρβοι. Χιλιάδες οπαδοί της Παρτιζάν μας υποδέχονται σαν αδέρφια ενώ τραγουδούν μαζί μας το «ΕΛΛΑΣ – ΣΕΡΒΙΑ -ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ». Μας προσεγγίζουν για να ανταλλάξουμε κασκόλ, καπέλα και φανέλες. Δεν χάνουν ευκαιρία να μας λεν ότι είμαστε αδέρφια τους και να ανυψώνουν τα τρία δάχτυλα της Oρθοδοξίας σαν σύμβολο που μας ενώνει. Ο ποδοσφαιρικός αγώνας έχει ξεχαστεί για αρκετή ώρα. Η συγκίνηση είναι άνευ προηγουμένου, ενώ για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά νιώθουμε ότι επιτέλους υπάρχει ένας λαός που μας θεωρεί αδερφούς. Η συμπεριφορά της αστυνομίας, των υπεύθυνων ασφαλείας του γηπέδου, των παραγόντων της Παρτιζάν και των επιτηρητών είναι άψογη. Επαγγελματική, φιλική και επιδέξια.

Το μικρό κομματάκι στο πέταλο έχει πλέων βαφτεί πορτοκαλί απά τους 1500 ΑΠΟΕΛίστες που ταξίδεψαν στο Βελιγράδι. Η κερκίδα είναι γεμάτη και τα τραγούδια μας έχουν αρχίσει να στολίζουν το Παρτιζάνα. Η ομάδα μας μπαίνει για προθέρμανση και οι οπαδοί μας εκστασιάζονται. Καμία αποδοκιμασία από τους οπαδούς της Παρτιζάν ενώ είναι ευδιάκριτο το χειροκρότημα από πολλούς Σέρβους.

Λίγο πριν την έναρξη του παιχνιδιού και στο Παρτιζάνα γίνεται πλέων το αδιαχώρητο. Οι οπαδοί της Παρτιζάν δίνουν ρεσιτάλ κερκίδας. Σε όλα τα γήπεδα που έχουμε ταξιδέψει στον κόσμο δεν έχουμε συναντήσει ποτέ τόσο δυνατή κερκίδα. Οι οπαδοί μας συνεχίζουν τα δικά τους τραγούδια και δεν έχουν σταματήσει λεπτό. Η μάχη είναι της κερκίδας είναι άνιση απλά και μόνο λόγο αριθμητικής υπεροχής. Τα τραγούδια μας ταξιδεύουν σε όλο το γήπεδο όταν τα μεγάφωνα σωπαίνουν και οι ποδοσφαιριστές μας  νιώθουν τον παλμό μας όσο ποτέ άλλοτε σε αγώνα στο εξωτερικό.

Το παιχνίδι ξεκινά και το τέρμα στο τρίτο λεπτό μας παγώνει την καρδιά αλλά όχι την φωνή. Συνεχίζουμε αγέρωχοι το δικό μας τρελό πανηγύρι αφού τίποτα δεν έχει κριθεί μέχρι το τελευταίο σφύριγμα. Το δοκάρι του Μπρούσερ μας αποδεικνύει ακριβώς αυτό και οι χαμένες ευκαιρίες μας δίνουν την αίσθηση ότι θα παλέψουμε μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Tο σούτ του Ζεβλάκοφ πάει στα άστρα… εκεί όπου σε καμιά ώρα θα ταξιδεύουμε και οι υπόλοιποι!

Ο Χιώτης είναι ένας από εμάς. Έχει στήσει τον δικό του χορό κάτω από τα δοκάρια και οι επεμβάσεις του ντοπάρουν τις φωνές μας. Οι ποδοσφαιριστές μας το πιστεύουν όσο κανένας. Το ρολόι έχει πλέων πατήσει το 70.  Το άγχος δεν περιγράφεται, είμαστε μόλις 20 λεπτά μακριά από την πρόκριση για δεύτερη φορά στο Βελιγράδι. Το ρολόι δείχνει να έχει σταματήσει. Τα λεπτά φαίνονται ώρες και η Παρτιζάν κάνει το τελευταίο της ντεμαράζ να σκοράρει. Ως σαν μαγνήτης η μπάλα όμως καταλήγει πάντα στην αγκαλιά του Χιώτη.

Παίζουμε στις καθυστερήσεις. Κάθε χαμένη πάσα από τους ποδοσφαιριστές μας ανεβάζει τους παλμούς και το άγχος μας κατακόρυφα. Κάθε κερδισμένη φάση μας κάνει να συνειδητοποιούμε ποσό κοντά είμαστε στην πρόκριση.

Ο ιταλός διαιτητής βάζει επιτέλους τη σφυρικτά στο στόμα και ανυψώνει τα χέρια στον αέρα. Η κερκίδα μας πετά στα ουράνια ενώ οι παίχτες και το τεχνικό επιτελείο έχουν γίνει ένα γαλαζοκίτρινο μπουλούκι στο μέσω του γηπέδου και κατευθύνονται προς εμάς. Δοξάστε τους… τους αξίζει.

Ο Ιβάν, μετρημένος όπως πάντα κατευθύνεται στα αποδυτήρια. Η ποδοσφαιριστές μας γνωρίζουν την αποθεώσει και αρχίζουν σιγά σιγά να συνειδητοποιούν τι ‘έχουν πετύχει. Η φανέλες γίνονται σουβενίρ για κάποιους τυχερούς πορτοκαλί και τα «όλε» ακούγονται σε όλο το Βελιγράδι.

Οι Σέρβοι οπαδοί μας χειροκροτούν και οι ποδοσφαιριστές μας δέχονται την αναγνώριση από τον αντίπαλο. Η Εθνική συνείδηση του λαού αυτού, του έχει διαμορφώσει αξίες που πολύ θα θέλαμε να έχουμε και ασφαλώς τις ζηλεύουμε. Η συμπεριφορά τους, για δεύτερη φορά, και μετά από την αποτυχία να μας κερδίσουν είναι άψογη. Τους ευχαριστούμε και τους παραδεχόμαστε. Ήμασταν και παραμένουμε αδέρφια.

Η αναχώρηση από το Βελιγράδι και η επιστροφή στην Κύπρο είναι ένα μεγάλο πορτοκαλί πάρτι. Τώρα… ξεκινά και πάλι το δικαίωμα στο όνειρο των ομίλων.

Θρύλε Θεέ Ταξίδεψε Μας