Απαιτητικοί Vs Υπερβολικοί.

Το ότι εμείς οι οπαδοί του Θρύλου ήμασταν, είμαστε και θα παραμείνουμε απαιτητικοί είναι της πάση γνωστό. Το ότι είμαστε υπερβολικοί στις αντιδράσεις μας, θετικές ή αρνητικές, είναι επίσης κάτι που μπορεί να το επιβεβαιώσει ο κάθε ένας από εμάς. Τις τελευταίες αγωνιστικές, τα δύο πιο πάνω χαρακτηριστικά που κουβαλούμε στο DNA μας, έχουν σταθεί αφορμή για ποικίλες συζητήσεις και συμπεράσματα. Η ομάδα μας βαδίζει με μια σταθερή διαφορά ολοταχώς προς τον τίτλο, έχουμε κερδίσει όλα τα ντέρμπι, έχουμε την καλύτερη επίθεση και την δεύτερη καλύτερη άμυνα με ένα τέρμα διαφορά από το παράρτημα στο πρωτάθλημα αλλά όλα αυτά δε δείχνουν ικανά να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις μας.

Μήπως είμαστε υπερβολικοί; Αν κάποιος αναλύσει τα δεδομένα, μπορεί να παραθέσει δεκάδες δικαιολογίες γιατί να συμβαίνει αυτό. Η ομάδα, αν και κέρδισε τα σημαντικά ντέρμπι του Γενάρη έχασε το αήττητο στο ΓΣΠ από τον Εθνικό. Τους τελευταίους 8 αγώνες, το ΑΠΟΕΛ βρέθηκε πίσω στο σκορ στους 5 από αυτούς ενώ στους άλλους 2 ισοφαρίστηκε αμέσως. Η ομάδα δεν μπόρεσε να καθαρίσει κάποιο παιχνίδι εκτός από την Πάφο, ενώ όλα σχεδόν τα παιχνίδια παιζόταν μέχρι και το τελευταίο λεπτό.

Αυτό έχει ως επακόλουθο, να δημιουργείται μεγάλη πίεση στους ποδοσφαιριστές και ακόμα περισσότερη πίεση στον κόσμο στις κερκίδες που κάθετε κάθε βδομάδα σε αναμμένα κάρβουνα μέχρι να τελειώσει ο αγώνας. Όλη αυτή η πίεση οδηγά σε υπερβολικές αντιδράσεις μουρμούρας και προβληματισμού από τον κόσμο, ο οποίος γνωρίζοντας τις δυνατότητες τις ομάδας δεν μπορεί να αντιληφθεί γιατί δεν μπορεί να φορέσει το καλό της κοστούμι και να καθαρίσει τα παιχνίδια από νωρίς.

Σίγουρα είμαστε απαιτητικοί. Όταν ο προπονητής μας δηλώνει ότι το ΑΠΟΕΛ άλλαξε επίπεδο σαν ομάδα, ότι αποκτήσαμε εμπορική αξία και ότι διαθέτουμε το καλύτερο ρόστερ όλων των εποχών, είναι λογικό και εμείς οι οπαδοί να έχουμε ανάλογου επιπέδου απαιτήσεις. Τις περισσότερες φορές, τα πυρά μας ως οπαδοί στρέφονται προς συγκεκριμένους παίχτες της ομάδας μας γιατί γνωρίζουμε τις δυνατότητες τους και έχουμε ανάλογες απαιτήσεις από αυτούς.

Από τον Αλμέϊδα, στον Σολάρι, στον Ζόρζε, στον Χαραλαμπίδη, στον Ηλία έχουν όλοι ακούσει τα εξ αμάξης κατά καιρούς από την κερκίδα. Πόσο απαιτητικοί μπορεί να είμαστε όμως αν οι παίχτες αυτοί καθώς και πολλοί άλλοι δεν έχουν πάρει τον ανάλογο χρόνο συμμετοχής την φετινή χρονιά και καλούνται τις περισσότερες φορές να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά. Ο Αλμέϊδα κατάφερε να βρει τον εαυτό του όταν μετά από συνεχόμενα παιχνίδια απέκτησε ρυθμό. Πόσο απαιτητικοί πρέπει να είμαστε από παίχτες σαν τον Χαραλαμπίδη ο οποίος τις τελευταίες 9 αγωνιστικές έπαιξε μόνο μία φορά βασικός και τις υπόλοιπες μετρά 12 λεπτά μέσο όρο ως αλλαγή; Πόσο μπορεί να αναπληρώσει την χαμένη δυναμική που προσφέρει ο Μοραϊς στην εντεκάδα ένας Χρύσης που η τελευταία φορά που αγωνίστηκε ήταν στην 5η αγωνιστική;  Πως μπορεί ο Ηλιά να είναι σε φόρμα όταν φέτος αγωνίστηκε σε μόλις 3 αγώνες σε όλη την σεζόν;

Αν επιχειρήσουμε να δούμε την αγωνιστική παρουσία του ΑΠΟΕΛ με μια αυστηρή κριτική ματιά, δεν θα διστάσουμε να πούμε ότι παρ’όλες τις επιτυχίες στα ντέρμπι, η επιτυχία από την αποτυχία κρεμόταν από μια κλωστή. Δεν μηδενίζουμε την προσπάθεια της ομάδας μας στον καυτό Γενάρη και ούτε είμαστε αχάριστοι με την μέχρι τώρα πορεία μας.

Έχουμε περισσότερες απαιτήσεις από τους ποδοσφαιριστές μας αλλά και από τον προπονητή. Θέλουμε να βλέπουμε την ομάδα μας ψυχομένη, να μπαίνει με πάθος στο γήπεδο και να μην δίνει δικαίωμα σε κανένα αντίπαλο να πιστέψει ότι μπορεί να έχει βαθμολογικό όφελος όταν αγωνίζεται μαζί μας. Δώσαμε την ευκαιρία σε ομάδες και προπονητές  να πιστεύουν αυτό που πριν λίγο καιρό φάνταζε ακατόρθωτο αγωνιζόμενος με το ΑΠΟΕΛ.

Αν οι αντιδράσεις μας είναι υπερβολικές είναι γιατί η αγάπη μας για αυτή την ομάδα είναι ανεξάντλητη. Ο κόσμος, έχει απαιτήσεις και το δείχνει. Μπορεί η νίκη στον επόμενο αγώνα να είναι το καλύτερο βάλσαμο μετά την ήττα από τον Εθνικό, αλλά αυτό δεν αρκεί για να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα.

Είμαστε απαιτητικοί, είμαστε υπερβολικοί αλλά είμαστε πάνω απ’όλα Θρυλικοί.