Έργα και ημέρες του Διονύση Χιώτη

Τα επιτεύγματα του ΑΠΟΕΛ μας έκαναν γνωστούς σε όλη την Ευρώπη ενώ οι αναφορές σε ελλαδικά μμε είναι πλέον παραπάνω από συχνές. Αφορμή για εκτενέστατα αφιερώματα αποτελεί η παρουσία των Ελλήνων ποδοσφαιριστών που διαπρέπουν στην ομάδα μας. Ένας από αυτούς είναι ο Διονύσης Χιώτης ο οποίος «ανάγκασε» προ ημερών και τoν Σάντος να τον καλέσει στην Εθνικής Ελλάδας. Το onsports.gr σε ένα μοναδικό αφιέρωμα αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές για τον άνθρωπο και τερματοφύλακα Χιώτη που πρέπει να γνωρίζουν όλοι.. Όνειρα αθώα από αλουμινόχαρτο…

Ο Πάουλο Κοέλο (ή Κοέλιο στις περιοχές γύρω από το Ρίο) σίγουρα δεν είχε στο μυαλό του τον Διονύση Χιώτη όταν ύφαινε με μαεστρία ένα ακόμα δημιούργημά του, ωστόσο όπως και το έργο του, έτσι και η ιστορία του Έλληνα πορτιέρο βρίθει από μηνύματα για αναζήτηση του εαυτού,  προσωπική δύναμη και όνειρα…

Όνειρα αθώα που όμως δεν καταπατήθηκαν ποτέ από την επιτυχία, το τίμημα της φήμης και τη ρηχότητα, παρά έμειναν προσκολλημένα στον δρόμο που είχε χαράξει από μικρός…

Από τα βράδια  που καταβυθιζόταν στον κόσμο τους και τις αλάνες του Χαϊδαρίου, μέχρι το επιβλητικό «Μπερναμπέου»…

Η τροχιά της μπάλας χάραζε την πορεία τους είτε αυτή ήταν φτιαγμένη από σελοτέιπ, είτε από αλουμινόχαρτο…«Τον έκλεινα στο δωμάτιο να διαβάσει. Αυτός έπαιζε μπάλα. Την έπαιρνα την μπάλα και την έκρυβα. Έβρισκε άλλη, την έπαιρνα και αυτήν. Μετά έπαιρνε το σελοτέιπ που είχε στο γραφείο, το τράβαγε, το τράβαγε, το τράβαγε και το ‘κανε μπαλάκι, όπως αυτά του πινγκ πονγκ! Κλειστή η πόρτα και εγώ απ’ έξω να προσπαθώ να καταλάβω αν όντως διαβάζει. Φασαρία. Άνοιγα απότομα την πόρτα και σε κλάσματα δευτερολέπτου, βρισκόταν στο κρεβάτι με το βιβλίο μπροστά του. Μάζευα και τα σελοτέιπ. Πήγαινε στην κουζίνα, έπαιρνε αλουμινόχαρτο και δημιουργούσε πάλι μπαλάκι. Έμπαινε στο δωμάτιό του και αντί να διαβάζει την πετούσε στο ταβάνι και την έπιανε. Ότι παιχνίδια του παίρναμε, από τότε που ήταν τριών – τεσσάρων χρονών, έβρισκε τρόπο και τους έδινε την μορφή της μπάλας», είχε εκμυστηρευτεί η μητέρα του, για να επιβεβαιώσει πως ο δρόμος ήταν μάλλον προδιαγεγραμμένος: «Τόσο μεγάλο καημό είχε ο πατέρας του που δεν έγινε ποδοσφαιριστής, που όσο έβλεπε τη μανία του Σάκη με την μπάλα, τόσο πιο πολύ προσπαθούσε να τον σπρώξει. Αφού θυμάμαι ήτανε άρρωστος με τη δουλειά του, στο λιμάνι, όμως όταν ο Διονύσης του έλεγε να έλθει για να τον πάρει από την προπόνηση, τα παρατούσε όλα κι έτρεχε. Τον έπαιρνε στα γήπεδα, τον προπονούσε, αργότερα τον έτρεχε στις προπονήσεις, στους αγώνες, παντού»…

Τα πρώτα γάντια…

Ο Διονύσης Χιώτης έτσι πριν καν ακόμα πατήσει ποδοσφαιρικό γήπεδο ήξερε τη θέση που θα έπαιρνε σε αυτό και δεν είχε παρά να ακολουθήσει το όνειρό του…

Αυτό που άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά λίγα χρόνια αργότερα, όταν το κρεβάτι θα αντικαθιστούσε αναπόφευκτα η εστία της Δάφνης Δαφνίου (όπου μεγάλωσε) και όχι μόνο δεν θα χρειαζόταν να αρπάξει στα κρυφά ξανά αλουμινόχαρτο από το συρτάρι της κουζίνας, αλλά αντιλαμβανόταν πως μπάρκαρε στην δική του ποδοσφαιρική περιπέτεια που αναζητούσαν τα μύχια της καρδιάς του.

Η Δάφνη έμελλε να είναι και η πρώτη ομάδα που του εμπιστεύτηκε τα γάντια σε ηλικία μόλις δεκατεσσάρων ετών και όλα πλέον είχαν πάρει τον δρόμο τους… Επί μια διετία ο νεαρός πορτιέρο, ρίχνοντας νερό στον μύλο με τις εμφανίσεις του, γιγάντωνε τη φήμη του και εκτός των στενών συνόρων της περιοχής του, όπου αδυνατούσε να δαμάσει το πηγαίο ταλέντο του. Αδιαπραγμάτευτο αυτό όπως ήταν, έβγαζε… μάτια και δύο από αυτά ήταν τα κατάλληλα!

Στην ομάδα της καρδιάς του!

Ο Γιώργος Σκούρτης παρακινούμενος από τον φανατικό AEKτζή πατέρα του, κυρ Γιώργο, θα έβαζε το χεράκι του και ο τότε προπονητής των ακαδημιών της AEK, Γιάννης Καραγιάννης θα πραγματοποιούσε μία από τις συχνές εξορμήσεις του για… λαυράκια στο Δαφνί.

Γοητευμένος από τις ικανότητες του πιτσιρικά Διονύση, ο Καραγιάννης εν έτη 1993 θα τον… τραβούσε με τα δίχτυα του στα Φιλαδέλφεια, την ίδια εποχή που η Ένωση του Ντούσαν Μπάγεβιτς πρόσφερε μοναδικές παραστάσεις εντός των τεσσάρων γραμμών.Με τη φυσιογνωμία του Ηλία Ατματζίδη να δεσπόζει κάτω από τα «κιτρινόμαυρα» γκολπόστ, ο Χιώτης ήταν αδύνατο να πάρει συμμετοχές σε τόσο νεαρή ηλικία, ωστόσο ο Μπάγεβιτς στο όνομα του οποίου έπιναν νερό στο «Ν. Γκούμας» εκείνη την περίοδο, είχε δώσει εντολή να προσεχθεί ιδιαίτερα…

Ακόμα και μετά την αποχώρησή του για τον Ολυμπιακό, οι εντολές του είχαν εισακουστεί και το καλοκαίρι του 1997, ο Ντουμίτρου Ντουμιτρίου προωθούσε τον νεαρό άσο στην επαγγελματική ομάδα. Ο Χιώτης ψηλάφιζε το παιδικό του όνειρο  και όχι μόνο αγωνιζόταν σε μια μεγάλη ομάδα, αλλά στην ομάδα της καρδιάς του!

Θα πραγματοποιήσει μάλιστα και το ντεμπούτο του στην τελευταία αγωνιστική της σεζόν κόντρα στην Ξάνθη (2-0), ωστόσο αυτό θα επισκιαστεί από το ακροτελεύτιο ματς της σημαίας της ΑΕΚ, Στέλιου Μανωλά.

«Το ντεμπούτο μου σε πρώτη ομάδα το έκανα στην ΑΕΚ. Ήταν το 1998 και είναι πολύ χαρακτηριστικό, θα το θυμάμαι για πάντα το συγκεκριμένο παιχνίδι. Ήταν ΑΕK– Ξάνθη, στη προθέρμανση πριν από τον αγώνα ο Ηλίας Ατματζίδης τραυματίστηκε και μπήκα εγώ στη θέση του. Μου μένει χαραγμένο γιατί ήταν το τελευταίο παιχνίδι του Στέλιου Μανωλά με την ΑΕΚ, μετά κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια», θα πει αργότερα ο ίδιος.Ο ήρωας της Νίκαιας!

Στα μέσα ωστόσο της επόμενης σεζόν θα δοθεί δανεικός στον Εθνικό Πειραιώς προκειμένου να πάρει παιχνίδια στα πόδια του και πραγματοποιώντας 17 συμμετοχές, παρουσιάζοντας διαρκή βελτίωση, θα βάλει στόχο την καταξίωση…

Ακόμα και αν χρειάστηκε να ξενιτευτεί δανεικός για μία ακόμα χρονιά στην Προοδευτική για να πάρει γεύση αυτή τη φορά από μεγάλη κατηγορία! Μια χρονιά ωστόσο που αποδείχθηκε ορόσημο για την καριέρα του!

Ήταν Σάββατο, 8 Ιανουαρίου του 2000, και η Προοδευτική φιλοξενούσε στο Δημοτικό στάδιο της Νίκαιας τον Παναθηναϊκό, για την 14η  αγωνιστική. Το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή θα έβρισκε θριαμβευτές τους γηπεδούχους (1-0) με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Χιώτη ο οποίος είχε… κατεβάσει τα ρολά! Την επομένη θα είχε συστηθεί σε όλη την ποδοσφαιρική Ελλάδα και στο στρατόπεδο της Ένωσης έτριβαν ήδη τα χέρια τους… Η ταπεινωτική αυτή ήττα μάλιστα, θα στοίχιζε στους «πράσινους» του Γιάννη Κυράστα που έχασαν το πρωτάθλημα στις λεπτομέρειες από τον Ολυμπιακό (4 βαθμούς)…

«Στην αρχή δεν ήμουνα θετικός σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο γιατί αλλιώς σκεφτόμουνα τότε. Μετά κατάλαβα ότι ήταν το Α και το Ω αυτός ο δανεισμός, με βοήθησε πάρα πολύ και χρωστάω πολλά σε αυτή την επιλογή που έκανα», θα υποστηρίξει ο ίδιος αργότερα…

Η «εκθρόνιση» του Ατματζίδη και η ανταμοιβή!

Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει ακόμα και αν την επόμενη σεζόν, ο αείμνηστος Γιάννης Παθιακάκης θα τον εμπιστευτεί μόλις τρεις φορές. Η βαριά ήττα από τον Ολυμπιακό (6-1) θα σήμαινε και το κύκνειο άσμα του Ατματζίδη, ο οποίος θα εκθρονιζόταν από τον Χιώτη με την έλευση του Φερνάντο Σάντος στην ΑΕΚ.

Η σκληρή μοίρα του τερματοφύλακα είναι να περιμένει τη σειρά του καρτερικά και υπό τις οδηγίες του Πορτογάλου τεχνικού, θα ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου, ώστε ο 25χρονος πια άσος να γευτεί τους καρπούς του δέντρου που τόσα χρόνια πότιζε με ελπιδοφόρο προσμονή.

Όχι μόνο θα πραγματοποιούσε το ευρωπαϊκό ντεμπούτο του κόντρα στη Χιμπέρνιαν για το Κύπελλο UEFA, αλλά θα βοηθούσε τα μέγιστα ως MVP του τελικού κόντρα στον Ολυμπιακό (2-1) να πανηγυρίσει η ΑΕΚ την κατάκτηση του Κυπέλλου, παίρνοντας παράλληλα ρεβάνς για την απώλεια του πρωταθλήματος στην ισοβαθμία!

Όλα τα σημάδια προμήνυαν πως τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα και την επόμενη σεζόν στην επιστροφή του Ντούσαν Μπάγεβιτς στην ΑΕΚ, ο Διονύσης, αφού βάλει το λιθαράκι του στον τρίτο προκριματικό γύρο του Champions League, κόντρα στον ΑΠΟΕΛ, με εκπληκτικές εμφανίσεις στη φάση των ομίλων, θα βοηθήσει την ΑΕΚ να μείνει αήττητη και στους έξι αγώνες κόντρα σε ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Ρόμα! Ένα ιστορικό επίτευγμα, με τον «Δικέφαλο» να παραμένει ακόμα και σήμερα η μοναδική ομάδα που ενώ δεν έχει χάσει, έχει αποκλειστεί από την επόμενη φάση των ομίλων της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης!

Παράλληλα, την ίδια σεζόν θα χτυπήσει και την πόρτα της Εθνικής ομάδας αφού οι εμφανίσεις του δεν άφησαν ασυγκίνητο τον Ότο Ρεχάνγκελ, ο οποίος όχι μόνο τον κάλεσε για το φιλικό παιχνίδι της 20ης Νοεμβρίου του 2002 με αντίπαλο την Ιρλανδία στο ΟΑΚΑ, αλλά τον έριξε στην αναμέτρηση στο δεύτερο ημίχρονο (0-0).

Αυτή ήταν η πρώτη και η μοναδική φορά μέχρι σήμερα που ο Χιώτης, φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος…

Βαφτισμένος… στην έξοδο!

Και ενώ η καριέρα του Χιώτη έμοιαζε καταδικασμένη να πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο, κάπου εκεί, η ποδοσφαιρική μοίρα του γύρισε την πλάτη αποδεικνύοντας πως ο δρόμος προς την κορυφή είναι δύσβατος και κακοτράχαλος.

Η σεζόν 2003-04 θα ξεκινήσει με τους χειρότερους οιωνούς αφού η κόντρα με τους οργανωμένους της ΑΕΚ θα οδηγήσει στην πόρτα της εξόδου τον Μπάγεβιτς και τον αντικαταστάτη του Ίλιε Ντουμιτρέσκου να παροπλίζει για σχεδόν όλη τη σεζόν τον διεθνή πορτιέρο, στερώντας του παράλληλα τη μεγάλη ευκαιρία να είναι μέλος της Εθνικής η οποία κατέκτησε το Euro στα γήπεδα της Πορτογαλίας!

Βαφτισμένος θαρρείς στην κολυμπήθρα της ατυχίας, παρά το γεγονός πως ο Φερνάντο Σάντος θα αντικαταστήσει τον εκκεντρικό Ρουμάνο, δίνοντας και πάλι φανέλα βασικού στον Χιώτη, ένας σοβαρός τραυματισμός (ρήξη μηνίσκου) στην αρχή του πρωταθλήματος τη σεζόν 2005-06, αλλά και η έλευση του Στέφανο Σορεντίνο, θα τον αναγκάσουν να παρακολουθήσει σχεδόν όλους τους αγώνες από τον πάγκο.

Κάτι που δεν άλλαξε ούτε όταν ο πρώην συμπαίκτης του Ντέμης Νικολαΐδης ανέλαβε τα ηνία της ομάδας το καλοκαίρι του 2006, παραδίδοντας εν λευκώ τα κλειδιά του ποδοσφαιρικού τμήματος στον Λορέντζο Σέρα Φερέρ. Σαν να μην έφθανε αυτό, ο Έλληνας πορτιέρο θα βρεθεί στο στόχαστρο του αλαζόνα τεχνικού εξαιτίας του θάρρους της γνώμης του και αφού τον καθηλώσει στον πάγκο, θα επιβάλει και την απομάκρυνσή του στο τέλος της περιόδου.

Ο Διονύσης Χιώτης μετά από σχεδόν δώδεκα χρόνια παρουσίας στην αγαπημένη του ομάδα, θα έβλεπε την πόρτα της εξόδου με τρόπο τουλάχιστον άκομψο που δεν άρμοζε ούτε στην προσφορά, ούτε στην αφοσίωσή του στο σύλλογο…

«Εγώ αισθάνομαι δικαιωμένος. Και ξέρεις γιατί; Διότι έλεγα τη γνώμη μου μέσα στα αποδυτήρια, μιλούσα για τα στραβά του Φερέρ. Όταν βρίσκεσαι 12 χρόνια σε μια ομάδα, δικαιούσαι να μιλήσεις για τα προβλήματά της. Ποτέ δεν πήγα να τον πιάσω να του πω κάνεις αυτό το λάθος. Όμως, είχα δικαίωμα να αναπτύξω τους προβληματισμούς μου στους συμπαίκτες μου. Όλοι κρινόμαστε! Ε, διέρρευσαν αυτές οι ιδιωτικές συνομιλίες μου με τους συμπαίκτες μου, και στο τέλος εκείνης της περιόδου… μου είπαν αντίο», θα αποκαλύψει ο ίδιος για το γεγονός, ωστόσο δεν θα κρατήσει κακία. Το άδοξο φευγαλέο αντίο δεν θέλει να είναι οριστικό και τελεσίδικο:

«Η ΑΕΚ είναι πάντα βαθιά μέσα στην καρδιά μου, είναι η ομάδα που αγαπάω, έχω ζήσει μαζί της αξέχαστες στιγμές και θα θελα να κλείσω την καριέρα υ σ’ αυτήν», θα εξομολογηθεί αργότερα σε άλλη του συνέντευξη, αποτυπώνοντας το μεγαλείο του.

Αναζητώντας την Ιθάκη…

Ο ίδιος θα μαζέψει τα κομμάτια του και αρνούμενος να κάνει έκπτωση στα όνειρά του, θα γεμίσει τα πνευμόνια του με τον φρέσκο αέρα της ελευθερίας, αναζητώντας τον επόμενο σταθμό της καριέρας του.

Παρά το γεγονός πως θα βρεθεί μια ανάσα από την κυπριακή ΑΕΛ, ο Χιώτης θα τραβήξει τελικά για το νησί των Φαιάκων, ωστόσο ούτε εκεί θα κουρνιάσει στη φιλόξενη αγκαλιά της επιτυχίας.

Τον Γενάρη της ίδιας περιόδου οι ιθύνοντες της Κέρκυρας θα του προτείνουν μείωση αποδοχών, η άρνηση του ωστόσο θα σημάνει και την αρχή του τέλους της σύντομης παρουσίας του στους νησιώτες. Γεγονός που σφράγισε η κλήση του σε απολογία τον ερχόμενο Μάρτιο για την αποβολή του στο ματς με τον Εθνικό Αστέρα στην Καισαριανή, αρκετές ημέρες μετά από εκείνο το παιχνίδι…

Αυτός  θα ήταν και ο τελευταίος αγώνας του με την κυανέρυθρη φανέλα, αφού στη συνέχεια καθιερώθηκε ο Γιάννης Συμεωνίδης και με το τρένο της ανόδου να έχει χαθεί, βρισκόταν μεταξύ πάγκου και εξέδρας…

Θυμίζοντας κάτι από τα παλιά…«Αν νιώσετε το παραμικρό σημάδι αδιαφορίας, ότι χάνετε, την επιθυμία, τον ενθουσιασμό και την όρεξή σας, θεωρήστε το προειδοποιητικό σημάδι. Η ψυχή μας υποφέρει όταν ζούμε επιφανειακά», προειδοποιούσε ο Κοέλο στο έργο του «Ο νικητής είναι μόνος» και ο Διονύσης Χιώτης θα λάμβανε το μήνυμα…

Ο τραυματισμός του Σκοπιανού τερματοφύλακα, Γιαν Νικολόφσκι ανήγαγε σε πρωταρχική προτεραιότητα  την απόκτηση ενός τερματοφύλακα που θα πλαισίωνε τον Μιχάλη Μορφή και ο Διονύσης Χιώτης έβρισκε την ποδοσφαιρική του Ιθάκη στον ΑΠΟΕΛ!

«Προσπαθώ να το ξεχάσω αυτό το πέρασμα στην Κέρκυρα, ήταν καταστροφικό. Σίγουρα δεν ήθελε και πολύ να καταστραφεί η καριέρα μου. Ευτυχώς η επόμενη ήταν η πιο σωστή επιλογή που μπορούσα να κάνω και βρήκα στον ΑΠΟΕΛ αυτό που ζηλεύει και θέλει ο κάθε ποδοσφαιριστής», θα δηλώσει λίγο μετά την άφιξή του στη Μεγαλόνησο και θα πιάσει αμέσως δουλειά!

Την πρώτη του χρονιά με την φανέλα του «Θρύλου» όχι μόνο θα πανηγυρίσει την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά θα αναδειχθεί ο καλύτερος τερματοφύλακας της χρονιάς, επανακτώντας τη χαμένη του αυτοπεποίθηση. Λίγους μήνες αργότερα δε, θα είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής στην πρόκριση στους ομίλους της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης για πρώτη φορά στην ιστορία του ΑΠΟΕΛ, κόντρα σε Παρτιζάν Βελιγραδίου και Κοπεγχάγη.  Την πρώτη μάλιστα αγωνιστική αυτών, θα στρέψει και πάλι πάνω του όλα τα βλέμματα, αφού καταργώντας τους νόμους βαρύτητας και λογικής, θα υποχρεώσει την Ατλέτικο Μαδρίτης στο στείρο 0-0 μέσα στο «Βιθέντε Καλντερόν», κερδίζοντας τον τίτλο του κορυφαίου πορτιέρο της πρεμιέρας!

Οι «γαλαζοκίτρινοι» ωστόσο θα χάσουν στην ισοβαθμία την τρίτη θέση του ομίλου (Τσέλσι και Πόρτο οι άλλες ομάδες, με τους «μπλε» μάλιστα πήρε 2-2 μέσα στο «Στάμφορντ Μπριτζ)  που οδηγεί στο Europa League από τους «ροχιμπλάνκος» (χάρη στο 1-1 που απέσπασαν στο «ΓΣΠ») οι οποίοι στη συνέχεια κατέκτησαν το τρόπαιο!

Τόσο ο Γιοβάνοβιτς, όσο και οι «Πορτοκαλί»  όμως, δεν είχαν πια έγνοια για το νούμερο «1»… Πόσω μάλλον οι συμπαίκτες του που ξέρουν πως μπορεί να διορθώσει κάθε λάθος τους… Πώς όχι όταν ο Χιώτης, οδηγώντας τον σύλλογο και σε δεύτερο πρωτάθλημα, συνεχίζει να γράφει ιστορία ισοφαρίζοντας το ρεκόρ λεπτών που κράτησε ανέπαφη την εστία τερματοφύλακας του ΑΠΟΕΛ (568), έστω και αν η τύχη του πρόσφερε ένα ακόμα ειρωνικό της μειδίαμα, δεχόμενος το γκολ από την Δόξα στο 17΄, ένα λεπτό λιγότερο από αυτό που χρειαζόταν για να εκθρονίσει τον Νικολόφσκι από την κορυφή…

Φύλακας άγγελος…«Φύλακας άγγελος» της εστίας του ΑΠΟΕΛ, φύλακας… άγγελος και της μικρής Μαρίας…

«Ενημερώθηκα μέσω μηνύματος από κάποιο άτομο στην Ελλάδα ότι υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα σε ένα κοριτσάκι και χρειάζεται άμεσα βοήθεια. Εγώ αμέσως μίλησα με τις Αρχές του Νοσοκομείου στη Θεσσαλονίκη και μου επιβεβαίωσαν το γεγονός. Ακολούθως μίλησα με τους γονείς του κοριτσιού, ενημερώθηκα για την κατάστασή του και αποφάσισα να βοηθήσω όπως μπορώ. Το θέμα έχει πάρει μεγάλη έκταση στην Ελλάδα και προσπαθούμε να βοηθήσουμε και από την Κύπρο. Το κοριτσάκι χρειάζεται εξειδικευμένη επέμβαση που μπορεί να γίνει στο Τέξας των ΗΠΑ και η οικογένεια της μικρής χρειάζεται μισό εκατομμύριο ευρώ. Ήδη ενημέρωσα τους συμπαίκτες μου για να βοηθήσουν όπως μπορούν, ενώ μίλησα και με ποδοσφαιριστές άλλων ομάδων και περιμένω να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια», θα αποκαλύψει ο Χιώτης στον κυπριακό Τύπο, αποδεικνύοντας πως πάνω από όλα είναι άνθρωπος…  Η «χρυσή» καρδιά και το μόνιμα ζωγραφισμένο χαμόγελό του είναι άλλωστε αυτά που τον κάνουν τόσο αγαπητό στον κόσμο ανεξαρτήτου ομαδικής προτίμησης…

Άνθρωπος που προτιμά να περνά την ώρα του μαζί με την αγαπημένη του Ελένη και τα δύο του παιδιά. Να σερφάρει στο ίντερνετ ή να βγαίνει με οικογενειακούς φίλους για φαγητό, προτιμώντας το  μοσχάρι λεμονάτο με ρύζι…

Άνθρωπος με ευαισθησίες…«Από το ξεκίνημα του αγώνα ορισμένοι οπαδοί της Ομόνοιας έβριζαν την Ελλάδα. Λίγο μετά την έναρξη του 2ου ημιχρόνου υπήρξε μια διακοπή λόγω ρίψης κάποιων φωτοβολίδων και τότε είδαμε στη συγκεκριμένη εξέδρα να καίνε την ελληνική σημαία. Και μόνο η εικόνα ομολογώ ότι με αγρίεψε. Ήθελα να αντιδράσω αλλά δε σκέφτηκα να φύγω, δεν θα τους έκανα άλλωστε αυτή τη χάρη, αντίθετα το θέαμα με πείσμωσε περισσότερο και περίμενα να τελειώσει το παιχνίδι. Έχοντας πάρει και μια τόσο μεγάλη νίκη (3-0) ήθελα πολύ να πανηγυρίσω με την ελληνική σημαία όπως και το έκανα» θα δηλώσει αρχικά μετά από έναν αγώνα κόντρα στην Ομόνοια, για να συμπληρώσει:«Είμαστε όλοι Έλληνες. Μην ξεχνάτε ότι αυτό το νησί έχει και Έλληνες νεκρούς. Δεν ανέχομαι από κανέναν να θίγει την αξιοπρέπειά μου. Ελπίζω αυτό να πείσμωσε και τους Έλληνες της Ομόνοιας. Ήταν ένα φρικιαστικό θέαμα»

Άνθρωπος που δεν ξέχασε τον καλό του φίλο και συμπαίκτη Χρήστο Κόντη, αφιερώνοντάς του τη μεγάλη νίκη του ΑΠΟΕΛ επί της Ζενίτ στην πρεμιέρα των ομίλων του φετινού Champions League.

«Από εδώ και πέρα θα παίζω και για τον Χρήστο και αυτό το φανελάκι θα το φοράω σε κάθε αγώνα. Ο Χρήστος είναι μαζί μας. Όταν είσαι με έναν συμπαίκτη σου πολλές ώρες μαζί του είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι κόπηκε από τη μια στιγμή στην άλλη», θα δηλώσει μετά τον αγώνα φορώντας μια φανέλα με το όνομα του Κόντη και τον αριθμό «24»…

Ευκαιρίες…Δεν υπάρχουν μοναδικές ευκαιρίες, η ζωή μας δίνει πάντοτε κι άλλες, υποστηρίζει ο Κοέλο και ο Χιώτης ο οποίος άρπαξε από τα μαλλιά κάθε μία που του δόθηκε, τί και αν πλέον βαδίζει στα 35, τι και αν είναι μόνος, είναι έτοιμος να ανταποκριθεί ως νικητής στο κάλεσμα του Σάντος, θέλοντας ίσως να δείξει την ευγνωμοσύνη του στον άνθρωπο που τον πίστεψε όσο κανείς…

Το βράδυ της 20ης Νοεμβρίου του 2002, φαντάζει άλλωστε πια τόσο μακρινό…