Ένα συναίσθημα προς εξαφάνιση

Πάει καιρός από τότε που έχει να σκορπίσει διάχυτο ενθουσιασμό ο ΑΠΟΕΛ κατά την περίοδο προετοιμασίας του αλλά και στους προκριματικούς των ευρωπαϊκών διοργανώσεων.

Μπορεί η δουλειά κουτσά στραβά και ανάποδα να γινόταν κάθε χρόνο και να καταφέρναμε να πετύχουμε τους στόχους μας, όμως ο ενθουσιασμός αποτελεί αναμφίβολα ένα στοιχείο που πάει να εκλείψει από την ΑΠΟΕΛιστικη μας καθημερινότητα.

Δεν είναι το γεγονός ότι είμαστε χορτασμένοι. ‎ Δεν είμαστε. Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα όταν με την Μίντιλαντ μας κατακυρίευσε το άγχος της ιδέας του να μην προκριθούμε και φτάσαμε μια ανάσα από τον αποκλεισμό. Ο κόσμος είναι αχόρταγος από επιτυχίες. Απλά η πρόσφατη χρυσή ευρωπαϊκή πορεία του ΑΠΟΕΛ δημιούργησε τις προσδοκίες για ακόμη περισσότερες επιτυχίες. Αυτή η ταυτότητα, της Ευρωπαϊκής ομάδας με συνεχιζόμενες παρουσίες στους ευρωπαϊκούς ομίλους, δημιουργεί με την σειρά της την ανάγκη η ομάδα να παρουσιάζει ένα καλύτερο αγωνιστικό πρόσωπο. Ένα αγωνιστικό πρόσωπο, που όχι κατ’ανάγκη να σκορπά ενθουσιασμό σε κάθε φίλαθλο του ΑΠΟΕΛ, αλλά τουλάχιστον να πείθει και να μην δημιουργεί άγχος.

Η απαίτηση της συντριπτική πλειοψηφίας των φίλων της ομάδα μας δεν είναι υπερβολική. Ο ΑΠΟΕΛ το εκατομμυρίων πρέπει να ξεχωρίζει και να έχει μεγάλη διαφορά από όλες τις υπόλοιπες ομάδες που αντιμετωπίζει, τουλάχιστον στα προκριματικά της Ευρώπης αλλά και στις τοπικές διοργανώσεις. Ο κόσμος έχει κρίση και μπορεί να καταλάβει πότε το ποτήρι είναι μισογεμάτο και πότε μισοάδειο. Ο προβληματισμός που προκύπτει από την ανικανότητα της ομάδας μας να παρουσιάσει μια εικόνα πειστική που να σκορπά αισιοδοξία, αυξάνει την  μουρμούρα και την πίεση.

Δυστυχώς το όραμα όλων μας για μια ομάδα που να την απολαμβάνεις και να την χαίρεσαι όταν αγωνίζεται δεν φαίνεται να πραγματοποιείτε υπό τις περιστάσεις που ζούμε αυτή την στιγμή. Αν μπορεί να αλλάξει κάτι σύντομα και σε μεγάλο βαθμό είναι κάτι που το γνωρίζει μόνο ο προπονητής μας και ο Μαντούκα.