Βαριά Παρακαταθήκη

Μετά την εποχή των παχέων αγελάδων (6 φορές ομίλους στα τελευταία 8 χρόνια) τα ερωτήματα προς τους καπετάνιους (πρώην, τέως και νυν) είναι επιτακτικά. Μπορεί οι σελίδες να γράφονται με γοργούς ρυθμούς και μάλιστα με χρυσά γράμματα, εντούτοις τί απομένει μετ´ απ´ αυτο;

Και ερωτώ:
1. Μήπως η πορεία της ομάδας τα τελευταία χρόνια είναι προοδευτικά εξελικτική σε όρους ποιότητας ρόστερ; Μήπως αλλάξαμε επίπεδο και ξεφύγαμε ποδοσφαιρικά από τα κυπριακά πτωχευμένα σωματεία; Αντιθέτως και κατά γενική ομολογία η πορεία -για όσους ξεχωρίζουν την μπάλα από το καρπούζι – είναι φθίνουσα, για να μην πω εκφυλιστική (Λεάλ π.χ). Το πρωτάθλημα κερδίζεται κάθε χρόνο στις λεπτομέρειες και μέχρι την τελευταία αγωνιστικη ο κάθε κακομοίρης έχει δικαίωμα να ελπίζει…

2. Μήπως δημιουργήθηκε οικονομικό απόθεμα για τον σύλλογο; Αντιθέτως και πάλι, όσα μπαίνουν τόσα βγαίνουν και κάθε χρόνο η μη είσοδος σε ομίλους φαντάζει και περιγράφεται ως καταστροφή.

3. Μήπως κάναμε το όνειρο του κάθε ΑΠΟΕΛΙΣΤΑ πραγματικότητα, δημιουργώντας το δικό μας σπίτι; Όχι δυστυχώς. Αντίθετα ψαχνόμαστε πως η ΑΕΚ Κιτίου, με ιστορία μιας εικοσαετίας, με μία είσοδο σε ευρωπαικούς ομίλους και με 1000 οπαδούς κατά μέσο όρο, έβαλε ήδη τον θεμέλιο λίθο για ιδιόκτητο γήπεδο.

4. Μήπως αναβαθμίσαμε ή αναδιοργανώσαμε τις ακαδημίες; Κατ´ εφημισμό ναι. Πρακτικά όμως και πάλι όχι. Τρανό παράδειγμα η δυσκολία να βάλουμε στην 1η ομάδα ένα παίχτη ακαδημιών με δυνατότητες.